Μια μέρα ξύπνησε και ήθελε να αλλάξει τον κόσμο άλλωστε το ήξερε, πως θα ‘ταν ο μεγαλύτερος επαναστάτης που υπήρξε Χωρίς να τον ακούσει η μάνα του, πήρε φόρα και πήδηξε από το παράθυρο του παιδικού του δωματίου στον δρόμο Γνώρισε και άλλους σαν αυτόν, ταιριάξανε Και η ζωή ήταν μια περιπέτεια Μια ζαλάδα από κινηματογραφικούς έρωτες και χωρισμούς Γαμήσια, ναρκωτικά, καυγάδες για πολιτικά, πορείες Καφέδες σε πλαστικό και όνειρα, μα Τα χρόνια είναι χρόνια και περάσανε, και κάπως σπάσαμε Σήκωσα το τηλέφωνο Και μου παν πως τον χάσαμε Και γώ τους ρώτησα πώς χάνεις έναν άνθρωπο; Σαν τη ζακέτα σου που ξέχασες στο πάρτυ, Χθες το βράδυ, μεθυσμένος Και γυρνάς την άλλη μέρα αγχωμένος να την βρεις, Και κοιτάς ξανακοιτάς, δεν είναι εκεί Και αναρωτιέσαι αν υπήρξε ποτέ; Γιατί τί ήταν να τον χάσουμε; Τα κλειδιά του σπιτιού μου; η γαλήνη του νού μου; Που ψάχνω κόκκαλο τις τσέπες μου πρωΐ, Μπροστά στην πόρτα μου και ενώ, Ρίχνω καντήλια, πάω βόλτα Πρς τα πίσω, μήπως βρώ, Το πού μου πέσαν καθοδόν Μα δε τα βρίσκω; Το stuff μεσ’το βρακί; Που ακολουθείς αναποδά τα βηματά σου αναρωτιέσαι πότε το χασες Και πιάνεις τα αχαμνά σου κάθε λίγο Λές και μαγικά θα ξαναεμφανιστεί; Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα, ήταν επιλογή του Αντί να πάρει ένα τηλέφωνο αυτός πήρε τη ζωή του Ποιόν να πάρει; στα δύσκολα δεν ήμασταν για αυτόν Άμα δεις τα παιδιά, πές τους λίγο και αυτό Πώς τα ζήσαμε όλα μάλλον κάπως γρήγορα και απότομα Πέσαμε με τα μούτρα και τα σπάσαμε όλοι πρόθυμα Αν άξιζε σε σχέση με ότι χάσαμε είναι ερώτημα Μα πάντα έχει θύματα, αυτό είναι το πρόβλημα Και είναι μέρη, που χει ποτίσει τόσο η παρουσία σου Θραύσματα χωροχρόνου από μια άλλη ζωη Κι είναι μέρες, που αυτή σου η απουσία ήταν αβάσταχτη Και σε έβλεπα σε κάθε παρεάκι πιο κει Κι είναι μέρες που, αλήθεια, δε σε σκέφτηκα καθόλου Σα να μην ήσουνα ποτέ πάνω σε αυτήν εδώ τη γη Και άλλες πάλι που περνάς, φευγαλέα απ’το μυαλό μου Και δε θυμάμαι καν πως πέθανες, νομίζω πως ζεις! Κι ώρες ώρες, θέλω να σου σπάσω τα μούτρα Και να σου δώσω μια αγκαλιά παλιομαλάκα Να σου πω πως δε σου το χα! Και μια κεφαλιά στην κούτρα Ή να με πάρεις τηλέφωνο να πεις ήτανε πλάκα Φίλε σόρρυ άμα είπαμε και καμιά μαλακία Ήμασταν πειραχτήρια, γελούσαμε με χοντράδες Μικρά παιδιά, δε ξέραμε, μη μας κρατάς κακία Κάποιοι άνθρωποι είναι αυαίσθητοι και κάποιοι είναι μαλάκες Και δεν τα λέμε καν, ούτε στην άλλη πλευρά Γιατί η ζωή, είναι αυτό το πανηγύρι, μετά τέλος Γι’ αυτό πίστευα πως όσο και να γίνει σκατά Υπομονή! Και να γελάς με θράσος, τρελαμένος! Πιστεύω πως ο χρόνος δεν είναι γραμμικός Και ότι κάποτε συνέβη μένει εκεί, συμβαίνει αιώνια Άρα υπάρχει μια αιώνια στιγμή και για μας Σε ένα δωμάτιο με γέλια και καπνούς βρίσκεσαι ακόμα Κοιτώ τον τέταρτο γελάω κρυφά, κι αναρωτιέμαι αν οι επόμενοι βρηκανε το

Αν δεν φοβόσουν τις συνέπειες για πες, τι θα μου έκανες; Μου έβγαλες τα μάτια μετά γέλασες Σου πα ‘’σ’αγαπώ και δεν αξίζει’’ μα επέμενες Φόρεσες τα μάτια μου και έφυγες για πες, τι θα μου έκανες; Μου έβγαλες τα μάτια μετά γέλασες Σου πα ‘’σ’αγαπώ και δεν αξίζει’’ μα επέμενες Φόρεσες τα μάτια μου και Ήτανε πέντε παρά δυό λεπτά, Καθόμασταν κοιτούσαμε τα χρώματα, Δεν είπαμε κουβέντα, ποιό το νόημα; Ένα τσιγάρο στα δύο, τρίζαν τα δόντια απ’το κρύο, Μα ήμασταν ψεύτες και οι δύο Εγώ δεν είχα μάτια πια, κι εσύ είχες τα δικά μου Τα χρώματα ήταν πρόφαση θυμάμαι Αυτό που δε θυμάμαι είναι ποιανού ήταν το πλάνο, Το σχέδιο Ερωτευμένοι με τον πάγο, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει Δεν μιλήσαμε καθόλου, κοιτιόμασταν μαγκωμένοι Η Ορφανίδου, τα αδέσποτα γατιά το σκοτάδι Σαρκοφάγο, μου τρώει συκώτι, καρδιά στομάχι Σκόνταψα, πάνω στο οχτώ, κι έτσι το ‘ριξα Έπεσα, μέσα στην λακούβα των δυό κύκλων του κι απόρησα, Πώς έφτιαξα, το άπειρο στο άκυρο Και πώς μέσα του χώρεσα; Μου είπες να μην κρύβομαι πίσω απ’το δαχτυλό μου Κρύβω ανάμεσα σε λέξεις ό,τι δε θες να ακούς Κι όταν πεθάνω, Που παν οι κόσμοι πού χω στο μυαλό μου; Οι άσκοπες βόλτες, τα ηλίθια αστεία μου, πού; Δεν είμαι τρελός το ξέρω, απλά προσπαθώ να πιάσω την συχνότητα από την πραγματικότητα που θέλω και θα φύγω Είμαι ηλίθιος το ξέρω, μα μεταξύ μας, Νομίζω θα σου λείψω λίγο για πες, τι θα μου έκανες; Μου έβγαλες τα μάτια μετά γέλασες Σου πα ‘’σ’αγαπώ και δεν αξίζει’’ μα επέμενες Φόρεσες τα μάτια μου και έφυγες για πες, τι θα μου έκανες; Μου έβγαλες τα μάτια μετά γέλασες Σου πα ‘’σ’αγαπώ και δεν αξίζει’’ μα επέμενες Φόρεσες τα μάτια μου και Νομίζω πως υπάρχεις μόνο για να βασανίζομαι Για να δεις μόνο το πως κατεδαφίζομαι Δε ξέρω καν πώς έγινε, δεν είμαι εγώ το ορκίζομαι Ξέρω πως μ’αγάπησες, αλλιώς πώς να το πίστεψες; Νομίζω μου χει αφήσει κάποιο οίδημα, Δεν την κυοφορώ μα ‘ναι μαζί μου ακόμη Είχες δίκαιο σκεφτόμουν μόνο το πήδημα Κι ήμουν ανάμεσα σε μας και το μπαλκόνι Δάγκωσες το κάτω χείλος σου, Πίεσες το χέρι σου στο στήθος μου Ξάπλωσα μου γέλασες, σκαρφάλωσες επάνω μου Ήσουν γυμνή τεντώθηκες και τότε έγινες μάρμαρο Χάρηκα που ήσουν εσύ η ταφοπλακά μου Χαμογέλασα και έκλεισα τα μάτια μου Πάντα το ‘ξερα! Εσύ θα ήσουν η ταφοπλακά μου Σου ‘πα μην στεναχωριέσαι, συμβαίνει Πιο ερωτεύσιμοι είναι οι άνθρωποι που ΄ναι τραυματισμένοι Κακές επιλογές και πανέμορφες ιστορίες Το ανθρωπάκι πίσω από το μετωπό τις αφηγείται Στον δρόμο προς την κόλαση και γω τις κάνω ρίμες Δεν είμαι ψεύτης ακριβώς, οι συνάψεις μου απλά βρίσκονται σε αποδιοργάνωση Δεν είμαι ψεύτης ακριβώς, απλά ό,τι σου λέω έχει μια δεύτερη ανάγνωση Κι ακόμα παίζει με τις σκέψεις μου όταν κυκλοφορώ Πειράζει τις συνάψεις στον μετωπιαίο λοβό Αν δεν φοβόσουν τις συνέπειες για πες, τι θα μου έκανες; Μου έβγαλες τα μάτια μετά γέλασες Σου πα ‘’σ’αγαπώ και δεν αξίζει’’ μα επέμενες Φόρεσες τα μάτια μου και έφυγες για πες, τι θα μου έκανες; Μου έβγαλες τα μάτια μετά γέλασες Σου πα ‘’σ’αγαπώ και δεν αξίζει’’ μα επέμενες Καλή τύχη, χαιρετίσματα στους δαίμονες

Ητα Πώς να μετρήσουν τη ζωή μου σε τεστ; Υπηρετώ τις πιο προηγμένες ανθρώπινες μηχανές Τους πιο προηγμένους επεξεργαστές Μα είμαστε όλοι παιδιά απ’τις ίδιες μητρικές Πώς να μετρήσουν τη ζωή μου σε τεστ; Υπηρετώ τις πιο προηγμένες ανθρώπινες μηχανές Τους πιο προηγμένους επεξεργαστές Μα είμαστε όλοι παιδιά απ’τις ίδιες μητρικές Πες τους 3πδ Κλαίει, στροβιλίζεται με πόδια γυμνά Το πολυσύμπαν θρυμματίζει και πατά τα γυαλιά Μαστουρωμένη πέφτει κάτω κι όταν πέφτει γελά Θέλει λέει να πνιγεί μα κολυμπά στα ρηχά Κι αυτή γελάει, κουμπώνει δυό πλανήτες χορεύει Μετά φλέγεται και σπάει, σαν κομήτης που πέφτει Αλλάζει πρόσωπα συχνά και το ποιός είμαι ξεχνά Χαμογελά και με ρωτά πάμε για βουτιά; Ήτα Ένα δύο! Το reality check δεν με επαναφέρει Ελέγχος μικροφώνου μέσα τον εφιάλτη Ποσώς με ενδιαφέρει το ποσό που διαθέτεις Το πόστο μου φιλάω, δεν πιπιλάω το χάπι Κι είναι βαρετά μέσα στη φούσκα Πήραν τα μπετά φωτιά και γώ την κατιούσα Τέλος με τους πειραματισμούς πια! Το πείραμα απέτυχε και επίσημα Γκρεμίστηκε ο πλανήτης με ένα φύσημα Τί με κρατάει και τί με τροφοδοτεί Ξυπνάει και πεινάει κα ιθα φάει ό,τι βρει Κάνει ό,τι θέλει , ό,τι εν τέλει το συντηρεί Μα του ξηγιέμαι με καρφί και σφυρί, Μη! Μη μου τη λες, είμαι σερί από χθες Θα πέσουνε νεκροί με το που φτύσω το verse Αυτό είναι εγγύηση! Μεταπτυχιακά και ντοκτορά στην επιβίωση Γράφω πεζά αφού πήγε αργά για ποίηση Και συ με γράφεις στα παλιά σου παπούτσια Και γω στον ύπνο μου είδα χθες ότι μαζί σου πετούσα Είπα τέλος με τους πειραματισμούς πια, ξεσκάλωσα! Απ΄τις φωτισμένες πολιτείες του βυθού που κοιτούσα Όνειρο μέσα σε όνειρο Μέσα απ΄το λευκό κάνω ροζ θόρυβο Το να μην ακουστώ δεν είναι φόβητρο Μου φτάνει να μ’ακούω μέσα στο μόνιτορ Μισο κομμάτι διαλυμμένο στο μισόλιτρο Μισό κομμάτι πεταμένο στον υπόνομο Ητα - 3πδ Κι η Ατλαντίδα πάλι λάμπει κάτω απ΄το νερό Νερό που κουβαλώ εγώ σαν υδροχόος Δε θα πρεπε να χε σκοτάδι; την ρωτώ Ρωτώ καθώς γυρνώ την πλάτη προς το φως Κι η Ατλαντίδα πάλι λάμπει κάτω απ΄το νερό Νερό που κουβαλώ εγώ σαν υδροχόος Δε θα πρεπε να χε σκοτάδι; την ρωτώ Ρωτώ καθώς γυρνώ την πλάτη προς το φως 3πδ Κι αυτή κλαίει, στροβιλίζεται με πόδια γυμνά Το πολυσύμπαν θρυμματίζει και πατά τα γυαλιά Μαστουρωμένη πέφτει κάτω κι όταν πέφτει γελά Θέλει λέει να πνιγεί μα κολυμπά στα ρηχά Κι αυτή γελάει, κουμπώνει δυό πλανήτες πετά Φλέγεται σπάει σαν κομήτης που μπήκε σε τροχιά Πέφτει χτυπάει το κεφάλι και τα πάντα ξεχνά Χαμογελά και με ρωτά Κι αυτή κλαίει, στροβιλίζεται με πόδια γυμνά Το πολυσύμπαν θρυμματίζει και πατά τα γυαλιά Μαστουρωμένη πέφτει κάτω κι όταν πέφτει γελά Θέλει λέει να πνιγεί μα κολυμπά στα ρηχά Κι αυτή γελάει, κουμπώνει δυό πλανήτες χορεύει Μετά φλέγεται και σπάει, σαν κομήτης που πέφτει Αλλάζει πρόσωπα συχνά και το ποιός είμαι ξεχνά Χαμογελά και με ρωτά πάμε για βουτιά; Δεν περιμένει την απάντηση, μου πιασε το χέρι και με τράβηξε Της λέω θα μου βρέξεις το πουκάμισο Δεν τέλειωσα την πρόταση και αρχίζει την κατάδυση, Τα λέμε στην άνωση Μου λέει υπάρχουμε για πάντα Παντού και πουθενά όπως τα κβάντα Είμαστε δεν είμαστε σαν όλα τα βράδια, Που αναζητούσαμε αγκαλιές, όμορφα ψέματα, χάδια Ένα παιδί που μέτραγε τα άστρα μα βαρέθηκε Τώρα καταπίνει νέμπουλες, χορεύει με τις έκφυλες Πούχρωμοι πλανήτες με τον πόσο και πού; Χέρια απλώνω μακροβούτι στο βυθό του ουρανού Σπάνε και γίνονται φωτιά, θειάφι, άμμος, γυαλί Μαζεύω τ’άστρα στην ευθεία και ρουφώ τη γραμμή Καταραμένος να γυρνώ στο πουθενά και στο κάπου Σαν τον Κάιν του Ζοσέ Σαραμάγκου Μα άστα αυτά για την πτώση, τώρα είμαι ψηλά Χώνω free χωρίς σαγόνι μάζι με Εύρι και Ζαφ Το σύμπαν θέλει παρατηρητές μου λέει, για να υπάρξει Και γω ψάχνω αυτό το κάτι που παιδί είχα χάσει Και το ψάχνω μωρό μου, στα σοκάκια στους δρόμους Σαν τον τελευταίο ερωτευμένο μαλάκα Και το ψάχνω μωρό μου, μεσ΄την έρημη πόλη Σαν τον τελευταίο απελπισμένο καριόλη Κι αυτή κλαίει, στροβιλίζεται με πόδια γυμνά Το πολυσύμπαν θρυμματίζει και πατά τα γυαλιά Μαστουρωμένη πέφτει κάτω κι όταν πέφτει γελά Θέλει λέει να πνιγεί μα κολυμπά στα ρηχά Κι αυτή γελάει, κουμπώνει δυό πλανήτες πετά Φλέγεται σπάει σαν κομήτης που μπήκε σε τροχιά Πέφτει χτυπάει το κεφάλι και τα πάντα ξεχνά Χαμογελά και με ρωτά Ητα - 3πδ Κι η Ατλαντίδα πάλι λάμπει κάτω απ΄το νερό Νερό που κουβαλώ εγώ σαν υδροχόος Δε θα πρεπε να χε σκοτάδι; την ρωτώ Ρωτώ καθώς γυρνώ την πλάτη προς το φως Κι η Ατλαντίδα πάλι λάμπει κάτω απ΄το νερό Νερό που κουβαλώ εγώ σαν υδροχόος Δε θα πρεπε να χε σκοτάδι; την ρωτώ Ρωτώ καθώς γυρνώ την πλάτη προς το φως

Όλα κινούνται πιο αργά στον βυθό Τα δευτερόλεπτα, οι μήνες, οι αιώνες Όλα κινούνται πιο αργά στον βυθό Πότε έφυγε το χθές, πότε ήρθε το τώρα; Ανάλγητα κεφάλαια βλέπουν την μεγάλη εικόνα Τα κεφάλια μας γεμάτα για να βγάλουμε χειμώνα Τα κεφάλια μας καζάνια, ανατινάζονται, σκαν Και τα παιδιά βλέπουνε όνειρα που αλλάζουν τα πάντα Οι φίλοι μου βλέπουν όνειρα που αλλάζουν τον κόσμο Γι’ αυτό οι μπάτσοι τους δίνουν ονειροκατασταλτικά Ενοχές, φόβους, νευρώσεις, φασαρίες, λογαριασμούς Ηχητική υπόκρουση του εφιάλτη τους Οι φίλες μου βλέπουν όνειρα που αλλάζουν τον κόσμο Δεν έχουν ηλικία, έχουν μόνο φαντασία Γι’αυτό οι μπάτσοι τους φωνάζουνε πως μπαίνουν στα -άντα Κι αυτές ξεχνάν να ονειρεύονται, μόνο κλείνουν τα μάτια Όλα κινούνται πιο αργά στον βυθό Τα δευτερόλεπτα, οι μήνες, οι αιώνες Όλα κινούνται πιο αργά στον βυθό Πότε έφυγε το χθές, πότε ήρθε το τώρα; Βλέπαν όνειρα, μετασχήματίζαν την πραγματικότητα Τον ρυθμό, την ένταση, τον τονισμό, την εκφρασή της Μα ξεχάσαν το πώς! Τώρα το ψάχνουν βουτώντας Μνήμες χαμένες, ψηλαφίζουν το βυθό με αργές κινήσεις Γυρνάνε σαν φαντάσματα την πόλη, ρωτούν Καταπίνουν ό,τι βρούνε μήπως και θυμηθούν Βλέπουν πράγματα, χορεύουνε, δράκους κυνηγούν Βαράν τα πόδια τους στην άμμο μεσ’την σκόνη να χαθούν Για να μιλήσουνε θα φαν ήλιους που βγήκανε σε χάπι Πρώτα λάμπουν μετά σκάν σαν σουπερνόβα στο πάρτυ Ερωτεύονται και γλείφονται με αγνώστους το βράδυ Δε τους ανάγνωρίζουν αύριο, στο βυθό έχει σκοτάδι Όλα κινούνται πιο αργά στον βυθό Τα συναισθήματα, οι μνήμες μας, τα χρόνια Μια μέρα τα παιδιά, θα ονειρευτούν ξανά Μια μέρα θα ξυπνήσουνε και θα τ’αλλάξουν όλα

Ρε συ, έτσι χάλια που μαστε και οι δυό τώρα, να σου πω λίγο κάτι; Παίζει ο καθένας να νατιλαμβάνεται τα πράγματα τόσο διαφορετικά Που η επικοινωνία να είναι χαμένος χρόνος, το ‘χεις σκεφτεί; Η αντίληψη της πραγματικότητας του καθενός δηλαδή να είναι τόσο μοναδική Που αν εγώ έμπαινα στο κεφάλι σου και έβλεπα απ’τα μάτια σου Να έβλεπα έναν παράλογο κα ιασηνάρτητο κόσμο, και το αντίθετο Το θέμα που προκύπτει εδώ όμως είναι ποιά είναι η φύση της πραγματικότητας Ποιός είναι πιο πραγματικός, ο πομπός, ο δέκτης ή η ίδια η πληροφορία που μεταδίδεται; Ποιός είναι πιο πραγματικός, εγώ ή εσύ τώρα; Εσύ έχεις ένα υλικό σώμα, εγώ είμαι ηχοκύμματα γραμμένα σε ένα σιντί ή ανεβασμένα στο ίντερνετ Μια ιδέα που μεταδίδεται, ελέυθερη από τον δημιουργό της, δεν χρειάζομαι σώμα Θα ζω για πάντα στα κεφάλια σας Ζω στο κεφάλι σου αυτή τη στιγμή Κι όποτε με θυμάσαι από δω και πέρα, έστω θολά, σε κάποια λεπτά σε ένα μήνα σε ένα χρόνο, εγώ θα μαι εδώ απαράλλακτη, μια μονοκόμματη σκέψη ανεπηρέαστη στον χρόνο Εσύ όμως; κάθε επιλογή σου σου κλείνει άλλη μια πόρτα, μια πιθανή ζωή που θα μπορούσες να έχεις, Πόσους εαυτούς σου σκότωσες μέχρι σήμερα; Οι τύψεις για όλες τις ζωές σου που σκότωσες είναι ο πυρήνας της ανθρώπινης εμπειρίας, ή αυτός ο πόνος είναι ελευθερία; ΚΑΙ ΚΑΛΑ! Όλα αυτά είναι μαλακίες αλλά έχουν ενδιαφέρον δεν νομίζεις; Πρέπει να φανταζόμαστε τον Σίσυφο ευτυχισμένο, και τη Ρόζα να χορεύει Τέκνο, Άρρυθμα, σας εμάς Σκατά στην σοβαροφάνεια, σκατά στην σχεδόν χριστιανική ηθική οποιου κινήματος θέλει μάρτυρες και ήρωες για να τραφει Ρε φίλε, αν αυτό που κάνεις δεν χέζεται από καύλα και φαντασία, αν απλά μιμείται το παρελθόν, τότε είναι ήδη νεκρό δεν μπορεί να αλλάξει κάτι Ξημέρωσε ε; Κι αν όταν βλέπεις την ανατολή δε σε πιάνει μια λαιμαργία να καταβροχθίσεις ολόκληρο τον κόσμο Τί να μου πεις για την μετεπαναστατική κοινωνία; Τώρα ε΄γώ κάπου ήθελα να το πάω Όταν θέλω είμαι καλός στον πρόλογο αλλά χαόνωμαι Να σου πω ένα ραπ μου; Στο χα πει πως θα τα πούμε στην άνωση, με παίρνει απ΄τον βυθό ως της επιφάνειας το νερό Ξεφεύγω απ΄την βαρύτητα, πετώ, κοίτα πως θα εκραγώ στον ουρανό σαν πυροτέχνημα Αυτό ‘ναι πτήση; ή πτώση με στυλ; Αυτό ναι πτήση! Πτήση; ή πτώση με στυλ; Αυτό ναι πτήση! Πτήση; ή πτώση με στυλ; Αυτό ναι πτήση; τι με ρωτάς ρε; Αν η μόνη μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια Λυπάμαι, γιατί δε θα γυρίσουμε πίσω Αν η μόνη μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια Λυπάμαι, δε θα γυρίσουμε πίσω ποτέ! Όλοι υπήρξαμε παιδιά, και όλοι κάναμε όνειρα Οι πιο πολλοί ντραπήκανε, τα πνίξανε αθόρυβα, Σου λέν ότι ωρίμασαν ένω απλά το κόλωσαν Το μέλλον θα γραφτεί από όσους τόλμησαν και το ζησαν Αυτό ‘ναι πτήση; πτήση; ή πτώση με στυλ; Αυτό ναι πτήση! Πτήση; ή πτώση με στυλ; Αυτό ναι πτήση! Πτήση; ή πτώση με στυλ; Αυτό ναι πτήση; τι με ρωτάς ρε; Κι όσο πετάω τραγουδάω για την ποίηση που απέτυχε, Γελάω με τα χάλια της, την ελιτίστική της πρόθεση Για χειροκροτήματα και μπράβο Την ανάγκη να το παίζει υπεράνω Τέλος πάντων! Είμαι χαρούμενος, πετάω ρε κοπέλα μου, μου το πε ένα σκυλί κάθε σκύλος έχει τη μέρα του Πετάω πώς το λένε; μου το πε ένα σκυλί Κάθε σκύλος έχει τη μέρα του αυτή είναι η δικιά μου Βγαίνω με ένα μόνο παραπάνω παράπονο από το χάος το δικό μου και το μένος των ανθρώπων και ‘’παράτα τα όλα’’ πολλά παράπονα παράτησα μανά για να το κάνω να φαντάζει να χτυπά τον κανόνα και τον σπα σα να ταν εύκολο και προσιτό να πιάνεις λογοπαίγνια σα να τανε τα ratatta και γάματα ξανά μανά πώς έπεσα στο πάτωμα δε πάτωνα μα μάτωνα μαράθηκα την πάτησα και πάτησα βυθό Το μυστικό μου θεοσκότεινο ασυνείδητο ‘’εγώ’’ συνειδητά και να απορώ και να χωρώ μεσ’τον χορό και μεσ’τον ‘’χώρο’’ αυτή με λέει χωρικό εγώ με λέω μισθοφόρο δολοφονώ και αφαιρώ την αποστέρηση, απ’την γέννηση νοσώ να μου στερώ στον ύστερο καπιταλισμό ό,τι μπορώ δε μπρώ παραπατώ παραμιλώ παρανοώ το φως δεν είδα, μα θα δω Προχωρώ στο εν χορώ, συγχρωνικό επομενό συμπαντικό και κοσμικό αστείο Τρεμοπαίζουν εκδοχές σε κάθε πιθανό σημείο! Βγήκα από τη μήτρα της μητρόπολής μου πίτα και ήταν απόλυτ-άνηδονι-κάτατονικά κανόνικα τα άνόητα παιδάκια σου σαλόνικα τη νύχτα με μαδάν σα μαργαρίτα και τους μοιάζω εξωγηίνος σα να μουν ο ήτα βήτα έπεσα μωρό στη χύτρα , ήπια λύτρα, τους την είπα, που την βλέπουνε, την είδαν! Από τότε δε με πήγαν,να θυμάσαι τι σου είπα! Βγήκα από τη μήτρα της μητρόπολής μου πίτα και ήταν απόλυτ-άνηδονι-κάτατονικά κανόνικα τα άνόητα παιδάκια σου σαλόνικα τη νύχτα με μαδάν σα μαργαρίτα και τους μοιάζω εξωγηίνος σα να μουν ο ήτα βήτα έπεσα μωρό στη χύτρα , ήπια λύτρα, τους την είπα, που την βλέπουνε, την είδαν! Από τότε δε με πήγαν, τα καλύτερα δεν ήρθαν!

3πδ Στα χέρια μου κρατώ το υλικό που φτιάχνει όνειρα Μα η νύχτα μ’ άφησε χωρίς λεφτά και φαντασία Ο ήλιος ανακλάται σαν απόηχος στα απόνερα και γω ταξιδεύω σε κάποιον άλλο γαλαξία Στην πολιτεία χαμένος, κάπου στραβά αφημένος Απ΄τα πολλά, φορώ γυαλιά και κατεβαίνω παραλία Γελάμε ακόμα μα, όλα πάνε στραβά Δε νιώθω τίποτα επιτέλους στο μυαλό μου ησυχία Στα χέρια μου κράτώ το υλικό που φτιάχνει τ’ άστρα Κάπου μου πεσε το βράδυ και τη μέρα δε λάμπει Σαν κόκκος στην άμμο, σαν εσένα στην άβυσσο ..ίσως το πια ,ίσως όχι, ίσως το ‘χω ανάγκη Κάτω γρασίδια στο λευκό με ένα γαλάζιο φωτεινό, Όχι το άσχημο εκείνο της σημαίας, Χσμογελώ κι αποτυπώνω τον ορίζοντα πάνω μου, Όπου πάω κουβαλάω έναν κόσμο λαθραία Μια πιθανότητα, συνδεσιμότητας Δυό δίκτυα εξελίσσονται ταυτόχρονα, Το διαδίκτυο, το ανθρώπινο υποσυνείδητο, Ο κοσμικός ιστός, και η παρεγκεφαλίδα μου Η φασμάτική πυκνότητα του σύμπαντος μπροστά μου Η φανταστική ομοιότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου Η φαινομένική ικανότητα του ‘’ό,τι θέλω κάνω’’ Η αβάσταχτη μικρότητα του ‘’δεν παίζει σάλιο’’ Το φως παιχνιδίζει, το φως ιριδίζει, Τα μάτια μου ερεθίζει δες τον ήλιο δακρύζει Γύρω - γύρω απ’την λαγότρυπα μα μέσα δε πέφτω Παραφυλά στα θεοσκότεινα η Αρρώστια, δε πέφτω Παραμιλά φλόου ρομποτικά μα σου πα δε πέφτω Καταρριπάς αποχαυνωτικά και ακόμα δε πέφτω Με κοιτά απ΄την κλειδαρότρυπα, δε πέφτω το έχω Παραπατώ χωρίς ταυτότητα, δε πεέφτω το έχω Ναι, κατά πάσα πιθανότητα, δε πέφτω το έχω Μονά - ζυγά, πόνο ζητά κι όμως ακόμα δε πέφτω Το φως παιχνιδίζει, το φως ιριδίζει, Τα μάτια μου ερεθίζει δες τον ήλιο δακρύζει Atrox Πες είμαι εδώ bruh, σ’ άγαπάω bruh Όσο απορροφώ φυσικό φως μεσ’την ίριδα Θα μαι τυφλός μα πονάω, καλύτερα Όσο νιώθω πόνο ζωντανός είμαι σίγουρα Λές να ναι αυτό άληθινό ή ούτε καν Τρέμοπαίζουν χρώματα πάνω στα πολυόροφα Άγγελοι τραγουδούν στην πόλη μας σήμερα Φορέσαν πρόσωπα δαιμόνων ψάλλουν εμβατήρια Όταν νύχτες μιλούν απαιτούν να εξομολογηθούμε στο χάος Βάλτο kick δυνατά και το τούμπανο μπάσο Να πικάρουν τα mics να ακουστούμε στο διάολο Με μουντού και κονιάκ στο κουτούκι του Zaf Δεν ακουν Budhalla! Πάμε λάιβ πάμε ραπ Στα γρασίδια λευκού με μια μπυρα το σούρρουπο Μιλάμε για πίτσες και ρευόμαστε το μπούκοβο Ψυχρά παίζω μπορεί στην κάμπυλωσή του χωροχρόνου μέχρι να γίνει το μοιραίο βήμα Γιατί να κλαιγόμαστε μου λέει Θα με βρούνε πεθαμένο παραλία με κοκτέιλ Γιατί να κλαιγόμαστε μου λέει Θα με βρούνε πεθαμένο παραλία μεένα κοκτέιλ Ε - ει! Μην υποκρίνεσαι Το ξέρουμε πως δεν είσαι και ο πρώτος που υποφέρει Αγάπησες πολύ αυτόν τον κόσμο όταν γεννήθηκες Για αυτό και έχεις την δύναμη για να τον καταστρέψεις Ε, μην υποκρίνεσαι Δεν είσαι ούτε η πρώτη ούτε η μόνη που υποφέρει Δεν θέλει κάτι wow απλά γίνε αυτό που είσαι Οι ήλιοι αποτελούνται από τα πιο απλά στοιχεία Γύρω - γύρω απ’την λαγότρυπα μα μέσα δε πέφτω Παραφυλά στα θεοσκότεινα η Αρρώστια, δε πέφτω Παραμιλά φλόου ρομποτικά μα σου πα δε πέφτω Καταρριπάς αποχαυνωτικά και ακόμα δε πέφτω Με κοιτά απ΄την κλειδαρότρυπα, δε πέφτω το έχω Παραπατώ χωρίς ταυτότητα, δε πεέφτω το έχω Ναι, κατά πάσα πιθανότητα, δε πέφτω το έχω Μονά - ζυγά, πόνο ζητά κι όμως ακόμα δε πέφτω Γύρω - γύρω απ’την λαγότρυπα μα μέσα δε πέφτω Παραφυλά στα θεοσκότεινα η Αρρώστια, δε πέφτω Παραμιλά φλόου ρομποτικά μα σου πα δε πέφτω Καταρριπάς αποχαυνωτικά και ακόμα δε πέφτω Με κοιτά απ΄την κλειδαρότρυπα, δε πέφτω το έχω Παραπατώ χωρίς ταυτότητα, δε πεέφτω το έχω Ναι, κατά πάσα πιθανότητα, δε πέφτω το έχω Μονά - ζυγά, πόνο ζητά κι όμως στο τέλος Πέφτω

Και γω θυμάμαι χθες το βράδυ να σε ψάχνω παντού Μα ήσουν είτε πουθενά είτε οπουδήποτε αλλού Και γω θυμάμαι χθες το βράδυ να σε ψάχνω παντού Μα ήσουν είτε πουθενά είτε οπουδήποτε αλλού ‘’Δεν ήταν η μέρα μου, η βδομάδα μου, ο μήνας μου, ο χρόνος, η ζωή μου’’ Δεν είμαι καν στο σωστό timeline ‘’Δεν ήταν η μέρα μου, η βδομάδα μου, ο μήνας μου, ο χρόνος, η ζωή μου’’ Δεν είμαι καν στο σωστό timeline Κι όσο πέφτω θα σου τραγουδώ πως δεν υπάρχει πάτος Κι ένα ερώτικό τραγούδι που κάπου, κάπως, πήγε λάθος Είμαι στη πτώση μου πιο ηλίθιος, πιο ευάλωτος ακόμη, Το στομάχι μου καίει, και έχω νεύρα συγγνώμη Σε χρειάζομαι να πεις πως μ’αγαπάς, πως Αυτή η νύχτα θα περάσει και στο φως Αυτός ο κόσμος δε θα είναι τόσο άσχημος Να μου πεις το παραμύθι, έχω ανάγκη Πως μια παρέα από τσακάλια θα νικήσει το σκοτάδι Σαν τα παιδικά που βλέπαμε μικροί τέτοιες ώρες Κι άλλες αθώς υπεκφυγές του πόσο έχουμε κολλήσει Να ζαλίζομαι να βλέπω χρώματα, φώτα και ρόδες Και να σαι εκεί να με τραβήξεις λίγο πριν με πατήσει Είσαι σαν τα λεωφορεία, μόνο όταν τα ζητάς, Έχεις αργήσει! Γαμώ την παναγία που γυρνάς Γαμώ εσένα, αυτή τη νύχτα, τον ΟΑΣΘ και μου λείπεις Σε ‘εχω ανάγκη να μου πεις πως είμαι ακόμα αυτός που ήξερες Και γω θα παριστάνω ότι είμαι εκείνος, σου το ορκίζομαι Το να αγαπώ τον εαυτό μου έχει γίνει κάπως δύσκολο Κοιτώ τον δρόμο να δω, το μωβ σου αντιανεμικό Και ενώ σε έβλεπα παντού ποτέ δεν ήσουν εσύ Κοιτώ τον δρόμο να δω, το μωβ σου αντιανεμικό Δεν ξέρω αν έφταιγαν τα μάτια μου, ο πόνος ή η απόσταση Ναι, συνήθως αργείς, συνήθως έρχεσαι, σε ξέρω πια Μα η στατιστική είναι ο καλύτερος τρόπος για να πεις ψέματα

Την κάθε νύχτα μας νεκρή από μια ανατολή Την τραγουδάνε, τα αδέσποτα σκυλιά μεσ’την μητρόπολη Στις εξόριστες μας φίλες στον κόσμο του γκρί Στους απλήστους που θέλανε το πιο πολύ κάθε νύχτα μας νεκρή από μια ανατολή Την τραγουδάνε τα σκυλιά μεσ’την μητρόπολη Στις εξόριστες μας φίλες στον κόσμο του γκρί ‘’Οι άπληστοι που θέλανε το πιο πολύ’’ Κι ίσως μείνει κάτι πισω από όσους φάγαμε τα μούτρα μας Αγάπη, σκόρπια τρακς και τα λερωμένα ρούχα μας Κι ίσως μείνει κάτι πισω από όσους φάγαμε τα μούτρα μας Αγάπη, σκόρπια τρακς και MarryShaw Ένα χαρούμενο κομμάτι για τη διαφορά Κι ίσως να ξέρω τί θα πούμε την άλλη φορά Κι ίσως να φέρω τί θα πιούμε ξημερώματα Όταν με παίρνεις αγκαλιά μέσα στα πιώματα Λιγάκι πιο μετά, τα μάτια πιο κλειστά Σε βλέπω πιο θολά, σε νιώθω πιο κοντά Μοιάζουν πιο όμορφα τα βράδια στα πατώματα Μου προκαλούν μια ζεστασιά και μια οικειότητα Στο είπα! κανείς τους δεν έζησε όπως εμείς Αυτοί δε νιώθουνε το δώρο της βροχής Πάνω στο δέρμα Κι όσο φοβάσαι να αφήσεις τη φωνή σου να ακουστεί κάθε στροφή μοιάζει με τέρμα, με τέρμα Την τελευταία σελίδα πάλι θα ρίξω στη φωτιά Αφού ανήκω σε ότι αρνήθηκα με πόνο Και θα κρατήσω μόνο μια παρηγοριά Άγρια τραγούδια και ουρλιαχτά γεμάτα τρόμο 3πδ Ξυπνώ με τσίτες και άγχη, σαν κάτι Που άξιζε κάπου να το ξέχασα Δε θυμάμαι, δε γουστάρω Οι συνεδρείες δεν απέδωσαν Μεσ΄τα λιμνάζοντα γκρίζα νερά οι φίλοι μου βυθίστηκαν, τους έχασα Μα είναι αχόνευτα κωλόπαιδα η Μητρόπολη μας ξέρασε πίσω Έτσι με βρίσκουνε, τους βρίσκω Μου λένε να ξεκολλήσω να το ζήσω Παίζουμε μπάτσες μεθυσμένοι σέιχ σου και στους κήπους, Κι όλο βρίζω! Χίλια δίκαια ο καθένας και δε μου δώσαν ούτε ένα μη γαμήσω; Δε θα τους απογοητεύσω, συνεχίζω Ήταν μονόδρομος μα ξέραμε το ρίσκο, ούτε βήμα πίσω! Το τέρας σήμερα βρυγχάται, το ζυγίζω! Να με πείσει προσπαθεί πώς δεν αξίζει όλο αυτό Πως δεν αξίζω! Το παιδί είναι μπερδεμένο και πρέπει να του εξηγήσω πως: Όλοι δίνουν εκεί έξω τους δικούς τους αγώνες Κάποιοι χαρίζονται για πάντα σε βελόνες Τους βρίσκουνε νεκρούς και κρεμασμένους στους κοιτώνες Απ’τις τρύπες τους το αίμα χρωματίζει τους αιώνες Πορφυρός μανδύας του νεκρού θεού απ’τις εικόνες Κι είναι φορές που ερωτευόμαστε ψυχές που θέλουνε να μείνουν μόνες Όλοι κάνουμε λάθη, κακιά στιγμή και λάθος ώρα Πέρα απ’το μαύρο όμως υπάρχουν κι άλλα χρώματα, Ξεκόλλα! Μη κάνεις κάμια μαλακία, αύριο έχεις δηλωθεί για αφισοκόλλα Μη ξεχάσεις! Να μην κρεμαστείς, Να μην κρεμάσεις, σ’αγαπω! Μα κάποια πράγματα δε τα συγχωρώ, να το θυμάσαι! Την κάθε νύχτα μας νεκρή από μια ανατολή Την τραγουδάνε, τα αδέσποτα σκυλιά μεσ’την μητρόπολη Στις εξόριστες μας φίλες στον κόσμο του γκρί Στους απλήστους που θέλανε το πιο πολύ Κι ίσως μείνει κάτι πισω από όσους φάγαμε τα μούτρα μας Αγάπη, σκόρπια τρακς και τα λερωμένα ρούχα μας Κι ίσως μείνει κάτι πισω από όσους φάγαμε τα μούτρα μας Αγάπη, σκόρπια τρακς και Pas b Ούτε στιγμή δε σκέφτηκά από δώ να φύγω, Μα πού πάτε ρε μαλάκες; Να πιούμε άλλο λίγο! Πάλι μαζί να ζήσουμε μία ανατολή που όμως δεν είναι αρκετή όλη Όλη η βρώμα να φανεί, όμως μαρέσει Που αυτή η πόλη ζέχνει Επειδή πίνω ό,τι βρω νομίζω ότι κάνω τέχνη Απ’τον σουρόγερο δεν έχει έρθει η ώρα να γλίτώσετε ακόμη Με φάγανε τα τρένα τα αεροπλάνα και οι δρόμοι, όμως αξίζει! Χάσαμε μάχες μα, Φτιάξαμε κάτι που μας γεμίζει, Το Sedate σφύζει από ζωή και τριγυρίζει καλά τα πήγαμε αδερφέ! Εγωκεντρικοί μαλάκες δεν μας νιώσανε ποτέ Είναι ωραία η ζωή σαν την κοιτάς απ’την ανάποδη με φόρα Ορμάμε με χαρά στην κατηφόρα Καλά παιδιά που δεν γίνανε ποτέ καλοί πολίτες Που δεν ψήνουν να βαράν προσοχή όταν τρώνε φρίκες Σαρδάμ Δεν έχω δει τον ήλιο να βγαίνει από τα δυτικά Γι’ αυτό και όλοι ξέρουν πως μισώ τα πρωινά Και θα ‘φτανα ως την άκρη αν η γη ήταν επίπεδη Θα παραπατουσα ή θα ‘πεφτα στην καλύτερη Οι καιροί μας δείξανε τα δόντια και γρυλίζουν Κάποιοι το πήραν ψύχραιμα, άλλοι απλά τσιρίζουν Με φίλους κάνω όνειρα που δυστυχώς κοστίζουν Τουλάχιστον δεν ντρέπονται μπροστά μου να δακρύζουν Τουλάχιστον με αυτούς που μοιραζόμαστε γέλιο και κλάμα Αυτοί δε θα με κρίνουν που δεν αντέχω το δράμα Θα ξέραν κάθε λέξη που θα έλειπε απ’το γράμμα Αυτό πυο διορθώνω έτσι από βαρεμάρα Για τους γονείς μας δεν είμαστε πρότυπα παιδιών Αλλά σκέτη απογοήτευση των δικών τους ευχών Και άμα κάναμε κάτι καλά δεν το κατλαβαίνουν Τα κάτορθώματά μας σε βιογράφικό δεν μπαίνουν Την κάθε νύχτα μας νεκρή από μια ανατολή Την τραγουδάνε, τα αδέσποτα σκυλιά μεσ’την μητρόπολη Στις εξόριστες μας φίλες στον κόσμο του γκρί Στους απλήστους που θέλανε το πιο πολύ Κι ίσως μείνει κάτι πισω από όσους φάγαμε τα μούτρα μας Αγάπη, σκόρπια τρακς και τα λερωμένα ρούχα μας Κι ίσως μείνει κάτι πισω από όσους φάγαμε τα μούτρα μας Αγάπη, σκόρπια τρακς και

Σήμερα θα’μαι τόσο κι άλλο τόσο, όσο θες εσύ Μισός σκουριά μισός αστρόσκονη Σήμερα βράδυ στο λιμάνι θα ‘μαι κάτα τη μία Με μια αυτοσχέδια σχεδία Απ’τη σαλούγκα ταξίδι στην άκρη του γαλαξία Πώς πέφτεις προς τα πάνω; Ακολούθα τον σαμάνο! Το κάνε να φαίνεται όμορφο στον κόσμο να το δώσει Να φαίνεται σαν πτήση, η ελεύθερη του πτώση Δεν ήθελε πολλά, δεν τον σκοτίζανε ζόρια Ήθελε μόνο ένα τσιγάρο, έναν ρυθμό και δύο πόδια Ήταν στοίχημα ζωής δεν ήταν λόγια Μην φορέσεις μαύρα σήμερα δεν πάει με το τραγούδι Φόρα ό,τι βρεις και ραντεβού ξέρεις που Σύννεφο μοναχικό είσαι που μυρίζει μπαρούτι Η μουσική σου είναι παντού μα αυτοί εκρήξεις ακούν Κι αν είναι η ζωή μαρτύριο, υποφερείς υπέροχα! ‘’Αυτό ήταν κοπλιμέντο; ή απόπειρα για αστείο;’’ Μάλλον τίποτα απ΄τα δύο μα άμα θέλεις γέλα ελεύθερα Ήθελα κάπου να το πάω μα μπερδεύτηκα Σήμερα θα μαι τόσο όσο θες εσύ, Μισός χαρά μισός απόγνωση Σήμερα σε πιάνω απ’το χέρι να σου πω : ‘’μη τις φυτεύεις!’’ Τις άσχημες σου μέρες μην ξεχνάς να χορεύεις Κι ήμουν θλιμμένος! Τόσο θλιμμένος συγγνώμη! Λάθη πάθη κι ενοχές μαλακισμένες, με ξες Έχασα τόσο χρόνο με τα μη και τα δεν Και αν με ρωτάς πόσο ακόμα θα χορεύουμε; Θα σου πω Όλη μας τη ζωή και λίγο ακόμη Κλείσ’τη θλίψη σε μπουκάλι πέτα την στο νερό Θα σου πω πως υπάρχουν, τόσοι πλανήτες, τόσοι κόσμοι Που περιμέναν αιώνες καρτερικά να σε δουν Θα σου πω Υπάρχουν τόσες θάλασσες ακόμη με ανεξερεύνητα φαράγγια Αχορτάγράφητους βυθούς, Πως θα ‘ρθουν μέρες, μ’ακούς; Με καφέ και μουσική Που θα ξυπνήσουμε πρωΐ, που θα ξυπμήσουμε μαζί ‘’Βάλε τις μπάντες που ακούγαμε μικροί’’ θα μου λες Σήμερα ρίχνουμε πιστόλι στη δουλειά και το στρες Σήμερα θα τεμπελιάσουμε χωρίς ενοχές Να ξαναγίνουμε αυτοί που ‘μασταν κάποτε, θες; Σήμερα θα’μαι τόσο κι άλλο τόσο, όσο θες εσύ Μισός σκουριά μισός αστρόσκονη Σήμερα βράδυ στο λιμάνι θα ‘μαι κάτα τη μία Με μια αυτοσχέδια σχεδία Απ’τη σαλούγκα ταξίδι στην άκρη του γαλαξία Πώς πέφτεις προς τα πάνω; Ακολούθα τον σαμάνο! Κι είναι όμορφη η ζωή κι ας κάνει άχημα κόλπα Δεν μπορείς να χάσεις κάτι αν δεν το απέκτησες πρώτα Όλα πίσω γυρνάνε, όλα έχουν ένα αντίτιμο Ο θάνατος λοιπόν είναι που σε κάνει πολίτιμο Το φθαρτό! Το τρωτό! Το μωβ σου αντιανεμικό Το ανεπανόρθωτο του να τ’αφήσεις γι’ αύριο και αυτό Οι ουσίες και τα ξύδια, οι περιπέτειες, τα ταξίδια Κανείς δεν έμαθε τα βήματα σ’αυτό το χορό Κι ίσως είναι κακή ιδέα, μα το μάθαμε πια Πως αυτό δε σημαίνει δε θα περάσουμε καλά Πέτα τα όλα στο νερό, κράτα μόνο αυτό το λίγο Τη γλυκιά μελαγχολία για έναν κόσμο που δε θα’ρθει Τη νοσταλγία για ένα μέρος που ψάχνεις και δεν υπάρχει Σου γράφω από αγάπη και από καύλα και από ανάγκη Μια οδύσσεια χωρίς νόστο, νιώστο! Χωρίς ιθάκη Στα ξανάπα σε κομμάτι... Κάτσε να δεις τί έλεγε Το σύμπαν διαστέλλεται διασπάται και Σήμερα θα μαι τόσο όσο θες εσύ, Μισός χαρά μισός απόγνωση Σήμερα σε πιάνω απ’το χέρι να σου πω : ‘’μη τις φυτεύεις!’’ Τις άσχημες σου μέρες μην ξεχνάς να χορεύεις Σήμερα θα’μαι τόσο κι άλλο τόσο, όσο θες εσύ Μισός σκουριά μισός αστρόσκονη Σήμερα βράδυ στο λιμάνι θα ‘μαι κάτα τη μία Με μια αυτοσχέδια σχεδία Απ’τη σαλούγκα ταξίδι στην άκρη του γαλαξία Πώς πέφτεις προς τα πάνω; Ακολούθα τον σαμάνο! -Όμως αγάπη μου ξέρεις, δεν υπάρχουνε σαμάνοι, Κι αφού σαμάνοι δεν υπάρχουν εσύ πώς θα τους βρεις; -δε το σκεφτηκα και τόσο, το τραγούδι έτσι πάει Κι αφού σαμάνοι δεν υπάρχουν οι σαμάνοι είμαστε εμείς

Όποιος είπε ότι η βαρύτητα είναι ανίκητη είναι ψεύτης Πέφτουμε προς τα πάνω, απ’τον πλανήτη τους δραπέτες, Χορεύουμε στο διάστημα οσό καταρρέει Χορεύουμε σαν δύο έλικες DNA Kαταρχήν, ο χρόνος έχει απορρυθμιστεί όμως εσύ, Στο ραντεβού ήσουν συνεπής Βρεθήκαμε στο φως στην επιφάνεια του νερού Περπατούσαμε στα φώτα απ΄τα πλοία του λιμανιού Παιδιά του απείρου και παιδιά του κενού Παιδιά των άστρων, τώρα πέφτουν απ’τη γη προς τα πάνω Στροβιλίζονται στη γη στον ουρανό να εκτοξευθούν Με σπειροειδείς κινήσεις, ο χορός των Σαμάνων Τώρα χορέυουμε σαν σκόνη πάνω σε ηλιαχτίδες Σαν αδέσποτες άγριες, ηλιακές καταιγίδες Μεσ’το κέντρο του κυκλώνα, μεσ΄το μάτι του Δία Η εκδίκηση των Άσημων Θνητών της γαλαρίας Κι εσύ γελάς, όλο γελάς, με τί γελάς δε μου λες Παίζεις μαζί μου σα να ήμουν χορδές Παίζω μαζί σου σα να ήσουνα λέξεις, Ανεπαίσθητες άρσεις, παύσεις εκκοφαντικές Η μουσική μας συνεχίζει μια συζήτηση από χθές Χωρίς επίλογο, στο διηνεκές Ένα τραγούδι για σας! Ένα τραγούδι λίγο γειά σας Το λέμε στην υγειά σας μα εσείς κλείνετε τα αυτιά σας Για σας ακατανόητοι, ούτε λόγιοι ούτε ανόητοι, Απτόητοι Ελεύθεροι τρελοί και αμετανόητοι Κι αφού είναι όλα θέμα αντίληψης τίθεται το ερώτημα : Ποιά είναι η φύση της πραγματικότητας; Όποιος είπε ότι η βαρύτητα είναι ανίκητη είναι ψεύτης Πέφτουμε προς τα πάνω, απ’τον πλανήτη τους δραπέτες, Χορεύουμε στο διάστημα οσό καταρρέει Χορεύουμε σαν δύο έλικες DNA Στο πα και πριν πως ο χρόνος απορρυθμίστηκε Ποιός νόμος της βαρύτητας, παρανομήσαμε Όλα κινούνται πιο αργά στο βυθό Ενώ εδώ πιάνουν ιλιγγιώδη ταχύτητα Δεν προλαβαίνεις καν να νιώσεις εδώ Ενώ κάτω όλα γινόντουσαν ρουτίνα και συνήθεια, Σοβαρά, από εναν εξωγηίνο σε έναν άλλο Πού με βρήκες μέσα σε όλο αυτό το χάος; Από έναν χρονοταξιδιώτη σε συνάδελφο Πού με βρήκες μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο; Σε αυτήν την βάρβαρη εποχή του τσιμέντου και της οργής Καθέ ζωή μοιάζει να βγαίνει από γραμμή παραγωγής Εσύ τους γάμησες τον μύθο, είναι θαυμάσιο! Δραπέτης από τον πλανήτη εργοστάσιο Πού παν οι κόσμοι όταν πεθαίνουν; Δεν ξέρω ειλικρινά, μα υποπτεύομαι ότι γίνονται κομμάτια μας Κι άν κάτι πέθανε σίγουρα βασικά Είναι ο τρόπος που κοιτούσανε τα μάτια μας Κι αν κάτι πέθανε με λυγμό και πάταγο Είναι οι αντιληψεις που είχαμε στα κεφάλια μας Η βαρύτητα μας τράβηξε κάτω, δεν την νικήσαμε Μα στο υπόσχομαι θα ξαναπροσπαθήσουμε Κι άφου γίναμε και οι δύο έλικες DNA Είν’το καθήκον μας να γεννηθούν νέοι Κόσμοι

Σαρδάμ Από μικρός βιαζόμουνα να μεγαλώσω, Να ξεπαρθενευτώ, να βρω κάτι να μαστουρώσω Πρόγραμμα να κάνω τη σχολή μου να τελειώσω Να πάω σε όλα τα μέρη που πάντα ονειρευόμουνα Αυτά με παραλίες ηφαίστεια και παγόβουνα Ένα καλό εισόδημα, ποτέ να μην αγχώνομαι Νόμιζα θα τα πετύχω όλα αν δε βαριόμουνα Μετά ερωτεύτηκα ένιωθα πως πετάω Ανάμεσα στα σύννεφα σλάλομ, χαμογελάω Γκρεμοτσακίστηκα όταν χώρισα, πονάω Γαμώ την παναγία μου δεν την ξαναπατάω Δεν έμαθα να διάχειρίζομαι τις αϋπνίες Δεν συγκινούμαι άλλο με τραγούδια και ταινίες Μπορεί να βλέπεις πάνω μου το πιο πλατύ χαμόγελο Μα οι φωνές μεσ’το κεφάλι κάνουν τόσο θόρυβο Κάποιες φιλίες μου δεν κράτησαν για πάντα Για κάποια άλλα πράγματα στεναχωριέμαι τζάμπα είμαι περήφανος για ένα μόνο πράγμα Που κλώτσησα στα αρχίδια του σχολείου μου το μάγκα Μαμά, μπαμπά είμαι ακόμα μπερδεμένος Σε αυτά που μου ‘πατε να ξεφύγω είμαι μπλεγμένος Μαμά μπαμπα είμαι ακόμα μπερδεμένος ....Για κάποιου άλλους και βλαμμένος Αγρίμι Καλώς ήρθα καλώς σας βρήκα, είμαι στη μαύρη τρύπα Μου λένει είσαι εδώ ένα μήνα λέω, μόλις μπήκα Τότε μάλλον συνήλθα Τότε κατάλαβα πως κάθε μέρα είναι τόσο ίδια όσο και η νύχτα Και είναι τόσο κρίμα Και ψάχνω τρόπους να με βρω ανάμεσα σε δρόμους, Κόσμους και ανθρώπους, κι όμως Βρίσκω κομμάτια μου παντού Και πίσω μου ακολουθεί ο μαύρος σκύλος και δεν νιώθω τόσο μόνος Τότε παγώνει ο χρόνος και καλοσκέφτομαι Καμουλάρομαι στις σκιές μα πάλι φαίνομαι Αυτό το σχέδιο απέτυχε, μιλούσες πολύ Και αυτά μένουνε μεταξύ μας, το κατέστρεψες! Φέρομαι έτσι και σου φαίνομαι περίεργος Μίσος απύθμενο όμως δεν είμαι επικίνδυνος και Το κουβαλάω αυτό πάνω μου απ’ ανήλικος Μάλωνα με τον θείο μου ήτανε χουντοβασίλικος 3πδ Όταν βολεύομαι και έχουν όλα τακτοποιηθεί Κάτι μέσα μου με τρώει και περιμένω αφορμή Να τα κλωτσήσω, να γκρεμίσω, κι όσ φεύγω από κει Να μου τραγουδήσω, να με πείσω ‘’Γιάννη δεν ήσουν εσύ, πού να χωρέσουν όσα νιώθεις; να πρωτοστριμώξεις τί σ’ένα κουτί;δε ‘ναι για σένα , ασ’το να πα να γαμηθεί’’ Θέλω να κυνηγώ τον ήλιο σαν σκυλί γύρω απ’τη γη Στη διαδρομή μα γελάω, να τραγουδάω στη βροχή Μοιάζει νουάρ η ζωή, μα ναι black comedy film Και γω το πιασα μονάχα γιατί είμαι cinefil Μοιάζει νουάρ η ζωή , μα ναι black comedy film Και γω το πιασα μονάχα γιατί είμαι cinefil Και πώς ναζήσω μ’αυτούς, αφού τους νιώθω νεκρούς Και δε κολλάω μ’αυτούς, ούτε και θέλω μ’ακούς; Αυτοί μιλάν με αριθμούς, με γραβάτες αυτοκτόνησαν Δε ξέρω μαθηματικά και δεν τους υπολόγισα Πού ‘σαι μούτρο; σου φόρτωσα η θλίψη μου true Συγγνώμη για τις φρίκες μα έπρεπε κάπου να βγουν Θέλω να ξες, κάναμε λάθος! Τα καλύτερα θα ‘ρθουν Να προσέχεις, το νου! Και να γελάς πού και πού Παιδί των άστρων, αντιφάσκω! Προϊόν των καιρών Ένας γόνος αστών, μα εγγονός κομμουνιστών Απόγονος προσφύγων, πρόγονός μηχανών Θάλασσα και μπετόν, ίδιος η πόλη που ζω Είμαι MaryShaw Λίγο πιο πάνω από τη θάλασσα κοιτάω τα χαλάσματα Της πόλης που μισώ κι ας την αγάπησα Πολλές φορές περπάτησα μαζί σου Τις φρίκες σου μοιράστηκα ψιθύρισα στ’ αφτί σου -μη σε νοιάζει- θα κυνηγήσουμε τον ήλιο πάλι μαζί Μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις, η ζωή είναι μικρή Μη ψάχνεις πάλι αφορμή, βγες απ’ την μαύρη τρύπα Σε καταπίνει, σε ρουφάει και σε πετάει στη νύχτα Κι όσο τα χρόνια μας περνάνε σαν να είναι ταινία Άλλες φορές μοιάζει ασπρόμαυρη κι άλλες κωμωδία Θα είμαι δίπλα σου το ξέρεις σ’΄ό,τι κι αν χρειαστεί Όταν μαζεύεις τα κομμάτια σου θα είμαι εκεί Δεν ήταν η κακιά στιγμή, είναι η ζωή που επιλέγουμε Για φίλους και για ιδανικά συνέχεια θα παλεύουμε

Είναι επιστροφή στο γκρίζο Στο βρώμικο ρεαλισμό που είχα αφήσει πίσω Απ’τη γενιά που έναν Δεκέμβρη ήτανε στα δεκαεπτά Και ερωτεύτηκε τον κόσμο που δε μέσα στις εκρήξεις Δεν ήταν φάση τελικά, κι αν όλα πήγανε καλά Όταν τ’ ακούς αυτό θα χω τριανταρίσει Θα είναι 1η Ιουνίου, θα σου φωνάζω απ’τα ηχεία Πως έχω τα ίδια μυαλά που μάζεψα σε μια πορεία Σε μια θολή πια εφηβεία, και ας έχει περάσει μία, κι άλλη μισή δεκαετία Αυτό το γράμμα στο γράφω με δυναμίτη Είναι ο πόνος μιας γενιάς με το μέλλον για παραλήπτη Για μέρες που ‘ταν ντάξει, για άλλες που ‘ταν μαρτύριο Το ραπ για μένα δεν είναι μουσική μα καταφύγιο Το γράφω για να αγγίξει τα περίεργα παιδιά Που δεν μπορούνε να κρατήσουνε μια σταθερή δουλειά Που δε μεγάλωσαν ποτέ, που ακόμα δεν έχουν στρώσει Και για κάτι παλιές φίλες που ελπίζω να χουνε κόψει Για μέρες που μετρήσαμε σε g και σε δισκία, Για επισκέψεις σε μια φίλη σε τρία ψυχιατρεία Αυτό ‘ναι για τις κρίσεις πανικού, Που δεν μπορόυσα να αναπνεύσω, πετιόμουν απ΄το κρεβάτι Είναι όμως και για τη Μαρία μου, Που μόνο η αγκαλιά της με κοίμιζε κάθε βράδυ Κι αν κάτι έμαθα ως τώρα είναι αυτό Αξιοπρέπεια δε σήμαινε ποτέ μην πέσεις χάμω, Σημαίνει άμα πέσεις, είμαστε για σένα εδώ, Αξιοπρέπεια σημαίνει Σφίξτο χέρι, σήκω πάνω! Αυτό ‘ναι για την καταθλιπτική, Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και για άλλα τόσα Χωρίς όνομα, Τους φόρεσα μια μάσκα και τα ονόμασα η Αρρώστια Είναι όμως και για το sedatephobia Χάρις σε αυτά τα κωλοπαίδια την παλεύω τόσα χρόνια Και Θυμάμαι την ζωγράφισα πριν χρόνια Την θύμωμένη φάτσα μας με το ραμμένο στόμα Ξέρω! Μοιάζει με των Onyx, το No Fear, τον Jack Scelington Με μια φλέβα που ναι έτοιμη να σκάσει πια στο μέτωπο Πού να το φανταστώ πως θα χωρούσε τόσα όνειρα; Πως ανθρωποι που αγαπώ τόσο βαθειά τόσο απόλυτα Θα την βάραγαν στις γάμπες και τον θώρακα Δεν θα την άλλαζα ακόμα και αν ζωγράφιζα πιο όμορφα Κάπως χώρεσε στο βλέμμα της το συλλογικό μας όραμα Ξέρεις δεθήκαμε τόσο, που αναρωτιέμαι στα αλήθεια Πώς στο διάολο μια μέρα όλο αυτό να τελειώσει; Οι συνέλες, οι χαβάδες, οι καυγάδες, τα βρισίδια Κι όσα γράψανε οι φίλοι μου, αλήθεια με έχουν στοιχειώσει Κι ισως σε χίλια χρόνια ξαναγεννηθούμε, με άλλα ονόματα, άλλα σώματα, άλλα βιώματα Φαντάσου! Σε έναν άλλο πλανήτη, Ή ένα εδώ που δεν ‘ναι εδώ ακόμα Κι αν δεν τους βρω εγώ εκείνοι ξέρω θα με ψάξουν Κι όταν βρεθούμε ξανά θα αγκαλιαστούμε δυνατά Δε θα προσέξουμε πως μας τυλιγουν φλόγες Νάρκισσοι Νέρωνες παιδιά που ένα βράδυ σαν αυτά Θα βγούμε και θα κάψουμε τις πόλεις Πριν γίνουμε όμως πυρκαγιά σας τραγουδάμε ειρωνικά ‘’Τί καλλιτέχνες χάνει αυτός ο κόσμος’’ Κι αν κάτι έμαθα ως τώρα είναι αυτό Αξιοπρέπεια δε σήμαινε ποτέ μην πέσεις χάμω, Σημαίνει άμα πέσεις, είμαστε για σένα εδώ, Αξιοπρέπεια σημαίνει Σφίξτο χέρι, σήκω πάνω! Κι όταν βρεθούμε ξανά θα αγκαλιαστούμε δυνατά Δε θα προσέξουμε πως μας τυλιγουν φλόγες Νάρκισσοι Νέρωνες παιδιά που ένα βράδυ σαν αυτά Θα βγούμε και θα κάψουμε τις πόλεις Πριν γίνουμε όμως πυρκαγιά σας τραγουδάμε ειρωνικά ‘’Τί καλλιτέχνες χάνει αυτός ο κόσμος’’( και καλάα)