Την κάθε νύχτα μας νεκρή από μια ανατολή
Την τραγουδάνε, τα αδέσποτα σκυλιά μεσ’την μητρόπολη
Στις εξόριστες μας φίλες στον κόσμο του γκρί
Στους απλήστους που θέλανε το πιο πολύ

κάθε νύχτα μας νεκρή από μια ανατολή
Την τραγουδάνε τα σκυλιά μεσ’την μητρόπολη
Στις εξόριστες μας φίλες στον κόσμο του γκρί
‘’Οι άπληστοι που θέλανε το πιο πολύ’’

Κι ίσως μείνει κάτι πισω από όσους φάγαμε τα μούτρα μας
Αγάπη, σκόρπια τρακς και τα λερωμένα ρούχα μας
Κι ίσως μείνει κάτι πισω από όσους φάγαμε τα μούτρα μας
Αγάπη, σκόρπια τρακς και

MarryShaw

Ένα χαρούμενο κομμάτι για τη διαφορά
Κι ίσως να ξέρω τί θα πούμε την άλλη φορά
Κι ίσως να φέρω τί θα πιούμε ξημερώματα
Όταν με παίρνεις αγκαλιά μέσα στα πιώματα
Λιγάκι πιο μετά, τα μάτια πιο κλειστά
Σε βλέπω πιο θολά, σε νιώθω πιο κοντά
Μοιάζουν πιο όμορφα τα βράδια στα πατώματα
Μου προκαλούν μια ζεστασιά και μια οικειότητα
Στο είπα! κανείς τους δεν έζησε όπως εμείς
Αυτοί δε νιώθουνε το δώρο της βροχής
Πάνω στο δέρμα
Κι όσο φοβάσαι να αφήσεις τη φωνή σου να ακουστεί
κάθε στροφή μοιάζει με τέρμα, με τέρμα
Την τελευταία σελίδα πάλι θα ρίξω στη φωτιά
Αφού ανήκω σε ότι αρνήθηκα με πόνο
Και θα κρατήσω μόνο μια παρηγοριά
Άγρια τραγούδια και ουρλιαχτά γεμάτα τρόμο

3πδ

Ξυπνώ με τσίτες και άγχη, σαν κάτι
Που άξιζε κάπου να το ξέχασα
Δε θυμάμαι, δε γουστάρω
Οι συνεδρείες δεν απέδωσαν
Μεσ΄τα λιμνάζοντα γκρίζα νερά οι φίλοι μου βυθίστηκαν, τους έχασα
Μα είναι αχόνευτα κωλόπαιδα η Μητρόπολη μας ξέρασε πίσω
Έτσι με βρίσκουνε, τους βρίσκω
Μου λένε να ξεκολλήσω να το ζήσω
Παίζουμε μπάτσες μεθυσμένοι σέιχ σου και στους κήπους,
Κι όλο βρίζω!
Χίλια δίκαια ο καθένας και δε μου δώσαν ούτε ένα μη γαμήσω;
Δε θα τους απογοητεύσω, συνεχίζω
Ήταν μονόδρομος μα ξέραμε το ρίσκο, ούτε βήμα πίσω!
Το τέρας σήμερα βρυγχάται, το ζυγίζω!
Να με πείσει προσπαθεί πώς δεν αξίζει όλο αυτό
Πως δεν αξίζω!
Το παιδί είναι μπερδεμένο και πρέπει να του εξηγήσω πως:

Όλοι δίνουν εκεί έξω τους δικούς τους αγώνες
Κάποιοι χαρίζονται για πάντα σε βελόνες
Τους βρίσκουνε νεκρούς και κρεμασμένους στους κοιτώνες
Απ’τις τρύπες τους το αίμα χρωματίζει τους αιώνες
Πορφυρός μανδύας του νεκρού θεού απ’τις εικόνες

Κι είναι φορές που ερωτευόμαστε ψυχές που θέλουνε να μείνουν μόνες

Όλοι κάνουμε λάθη, κακιά στιγμή και λάθος ώρα
Πέρα απ’το μαύρο όμως υπάρχουν κι άλλα χρώματα,
Ξεκόλλα!
Μη κάνεις κάμια μαλακία, αύριο έχεις δηλωθεί για αφισοκόλλα

Μη ξεχάσεις! Να μην κρεμαστείς,
Να μην κρεμάσεις, σ’αγαπω!
Μα κάποια πράγματα δε τα συγχωρώ, να το θυμάσαι!


Την κάθε νύχτα μας νεκρή από μια ανατολή
Την τραγουδάνε, τα αδέσποτα σκυλιά μεσ’την μητρόπολη
Στις εξόριστες μας φίλες στον κόσμο του γκρί
Στους απλήστους που θέλανε το πιο πολύ

Κι ίσως μείνει κάτι πισω από όσους φάγαμε τα μούτρα μας
Αγάπη, σκόρπια τρακς και τα λερωμένα ρούχα μας
Κι ίσως μείνει κάτι πισω από όσους φάγαμε τα μούτρα μας
Αγάπη, σκόρπια τρακς και


Pas b

Ούτε στιγμή δε σκέφτηκά από δώ να φύγω,
Μα πού πάτε ρε μαλάκες;
Να πιούμε άλλο λίγο!
Πάλι μαζί να ζήσουμε μία ανατολή
που όμως δεν είναι αρκετή όλη
Όλη η βρώμα να φανεί, όμως μαρέσει
Που αυτή η πόλη ζέχνει
Επειδή πίνω ό,τι βρω νομίζω ότι κάνω τέχνη
Απ’τον σουρόγερο δεν έχει έρθει η ώρα να γλίτώσετε ακόμη
Με φάγανε τα τρένα τα αεροπλάνα και οι δρόμοι,
όμως αξίζει! Χάσαμε μάχες μα,
Φτιάξαμε κάτι που μας γεμίζει,
Το Sedate σφύζει από ζωή και τριγυρίζει καλά τα πήγαμε αδερφέ!
Εγωκεντρικοί μαλάκες δεν μας νιώσανε ποτέ
Είναι ωραία η ζωή σαν την κοιτάς απ’την ανάποδη με φόρα
Ορμάμε με χαρά στην κατηφόρα
Καλά παιδιά που δεν γίνανε ποτέ καλοί πολίτες
Που δεν ψήνουν να βαράν προσοχή όταν τρώνε φρίκες

Σαρδάμ
Δεν έχω δει τον ήλιο να βγαίνει από τα δυτικά
Γι’ αυτό και όλοι ξέρουν πως μισώ τα πρωινά
Και θα ‘φτανα ως την άκρη αν η γη ήταν επίπεδη
Θα παραπατουσα ή θα ‘πεφτα στην καλύτερη
Οι καιροί μας δείξανε τα δόντια και γρυλίζουν
Κάποιοι το πήραν ψύχραιμα, άλλοι απλά τσιρίζουν
Με φίλους κάνω όνειρα που δυστυχώς κοστίζουν
Τουλάχιστον δεν ντρέπονται μπροστά μου να δακρύζουν
Τουλάχιστον με αυτούς που μοιραζόμαστε γέλιο και κλάμα
Αυτοί δε θα με κρίνουν που δεν αντέχω το δράμα
Θα ξέραν κάθε λέξη που θα έλειπε απ’το γράμμα
Αυτό πυο διορθώνω έτσι από βαρεμάρα
Για τους γονείς μας δεν είμαστε πρότυπα παιδιών
Αλλά σκέτη απογοήτευση των δικών τους ευχών
Και άμα κάναμε κάτι καλά δεν το κατλαβαίνουν
Τα κάτορθώματά μας σε βιογράφικό δεν μπαίνουν


Την κάθε νύχτα μας νεκρή από μια ανατολή
Την τραγουδάνε, τα αδέσποτα σκυλιά μεσ’την μητρόπολη
Στις εξόριστες μας φίλες στον κόσμο του γκρί
Στους απλήστους που θέλανε το πιο πολύ

Κι ίσως μείνει κάτι πισω από όσους φάγαμε τα μούτρα μας
Αγάπη, σκόρπια τρακς και τα λερωμένα ρούχα μας
Κι ίσως μείνει κάτι πισω από όσους φάγαμε τα μούτρα μας
Αγάπη, σκόρπια τρακς και