Ρε συ, έτσι χάλια που μαστε και οι δυό τώρα, να σου πω λίγο κάτι;
Παίζει ο καθένας να νατιλαμβάνεται τα πράγματα τόσο διαφορετικά
Που η επικοινωνία να είναι χαμένος χρόνος, το ‘χεις σκεφτεί;
Η αντίληψη της πραγματικότητας του καθενός δηλαδή να είναι τόσο μοναδική
Που αν εγώ έμπαινα στο κεφάλι σου και έβλεπα απ’τα μάτια σου
Να έβλεπα έναν παράλογο κα ιασηνάρτητο κόσμο, και το αντίθετο
Το θέμα που προκύπτει εδώ όμως είναι ποιά είναι η φύση της πραγματικότητας
Ποιός είναι πιο πραγματικός, ο πομπός, ο δέκτης ή η ίδια η πληροφορία που μεταδίδεται;
Ποιός είναι πιο πραγματικός, εγώ ή εσύ τώρα;
Εσύ έχεις ένα υλικό σώμα, εγώ είμαι ηχοκύμματα γραμμένα σε ένα σιντί ή ανεβασμένα στο ίντερνετ
Μια ιδέα που μεταδίδεται, ελέυθερη από τον δημιουργό της, δεν χρειάζομαι σώμα
Θα ζω για πάντα στα κεφάλια σας
Ζω στο κεφάλι σου αυτή τη στιγμή
Κι όποτε με θυμάσαι από δω και πέρα, έστω θολά,
σε κάποια λεπτά σε ένα μήνα σε ένα χρόνο,
εγώ θα μαι εδώ απαράλλακτη, μια μονοκόμματη σκέψη ανεπηρέαστη στον χρόνο
Εσύ όμως; κάθε επιλογή σου σου κλείνει άλλη μια πόρτα, μια πιθανή ζωή που θα μπορούσες να έχεις,
Πόσους εαυτούς σου σκότωσες μέχρι σήμερα;
Οι τύψεις για όλες τις ζωές σου που σκότωσες είναι ο πυρήνας της ανθρώπινης εμπειρίας, ή αυτός ο πόνος είναι ελευθερία;
ΚΑΙ ΚΑΛΑ! Όλα αυτά είναι μαλακίες αλλά έχουν ενδιαφέρον δεν νομίζεις;
Πρέπει να φανταζόμαστε τον Σίσυφο ευτυχισμένο, και τη Ρόζα να χορεύει Τέκνο,
Άρρυθμα, σας εμάς
Σκατά στην σοβαροφάνεια, σκατά στην σχεδόν χριστιανική ηθική οποιου κινήματος θέλει μάρτυρες και ήρωες για να τραφει
Ρε φίλε, αν αυτό που κάνεις δεν χέζεται από καύλα και φαντασία, αν απλά μιμείται το παρελθόν, τότε είναι ήδη νεκρό δεν μπορεί να αλλάξει κάτι
Ξημέρωσε ε;
Κι αν όταν βλέπεις την ανατολή δε σε πιάνει μια λαιμαργία να καταβροχθίσεις ολόκληρο τον κόσμο
Τί να μου πεις για την μετεπαναστατική κοινωνία;
Τώρα ε΄γώ κάπου ήθελα να το πάω
Όταν θέλω είμαι καλός στον πρόλογο αλλά χαόνωμαι
Να σου πω ένα ραπ μου;

Στο χα πει πως θα τα πούμε στην άνωση,
με παίρνει απ΄τον βυθό ως της επιφάνειας το νερό
Ξεφεύγω απ΄την βαρύτητα, πετώ,
κοίτα πως θα εκραγώ στον ουρανό σαν πυροτέχνημα


Αυτό ‘ναι πτήση; ή πτώση με στυλ;
Αυτό ναι πτήση! Πτήση; ή πτώση με στυλ;
Αυτό ναι πτήση! Πτήση; ή πτώση με στυλ;
Αυτό ναι πτήση; τι με ρωτάς ρε;

Αν η μόνη μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια
Λυπάμαι, γιατί δε θα γυρίσουμε πίσω
Αν η μόνη μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια
Λυπάμαι, δε θα γυρίσουμε πίσω ποτέ!
Όλοι υπήρξαμε παιδιά, και όλοι κάναμε όνειρα
Οι πιο πολλοί ντραπήκανε, τα πνίξανε αθόρυβα,
Σου λέν ότι ωρίμασαν ένω απλά το κόλωσαν
Το μέλλον θα γραφτεί από όσους τόλμησαν και το ζησαν

Αυτό ‘ναι πτήση; πτήση; ή πτώση με στυλ;
Αυτό ναι πτήση! Πτήση; ή πτώση με στυλ;
Αυτό ναι πτήση! Πτήση; ή πτώση με στυλ;
Αυτό ναι πτήση; τι με ρωτάς ρε;

Κι όσο πετάω τραγουδάω για την ποίηση που απέτυχε,
Γελάω με τα χάλια της, την ελιτίστική της πρόθεση
Για χειροκροτήματα και μπράβο
Την ανάγκη να το παίζει υπεράνω
Τέλος πάντων!

Είμαι χαρούμενος, πετάω ρε κοπέλα μου,
μου το πε ένα σκυλί κάθε σκύλος έχει τη μέρα του
Πετάω πώς το λένε; μου το πε ένα σκυλί
Κάθε σκύλος έχει τη μέρα του αυτή είναι η δικιά μου
Βγαίνω με ένα μόνο παραπάνω παράπονο από το χάος το δικό μου και το μένος των ανθρώπων και ‘’παράτα τα όλα’’ πολλά παράπονα παράτησα μανά για να το κάνω να φαντάζει να χτυπά τον κανόνα και τον σπα σα να ταν εύκολο και προσιτό να πιάνεις λογοπαίγνια σα να τανε τα ratatta και γάματα ξανά μανά πώς έπεσα στο πάτωμα δε πάτωνα μα μάτωνα μαράθηκα την πάτησα και πάτησα βυθό

Το μυστικό μου θεοσκότεινο ασυνείδητο ‘’εγώ’’ συνειδητά και να απορώ και να χωρώ μεσ’τον χορό και μεσ’τον ‘’χώρο’’ αυτή με λέει χωρικό εγώ με λέω μισθοφόρο δολοφονώ και αφαιρώ την αποστέρηση, απ’την γέννηση νοσώ να μου στερώ στον ύστερο καπιταλισμό ό,τι μπορώ δε μπρώ παραπατώ παραμιλώ παρανοώ το φως δεν είδα, μα θα δω
Προχωρώ στο εν χορώ, συγχρωνικό επομενό συμπαντικό και κοσμικό αστείο

Τρεμοπαίζουν εκδοχές σε κάθε πιθανό σημείο!

Βγήκα από τη μήτρα της μητρόπολής μου πίτα και ήταν απόλυτ-άνηδονι-κάτατονικά κανόνικα τα άνόητα παιδάκια σου σαλόνικα τη νύχτα με μαδάν σα μαργαρίτα και τους μοιάζω εξωγηίνος σα να μουν ο ήτα βήτα έπεσα μωρό στη χύτρα , ήπια λύτρα, τους την είπα, που την βλέπουνε, την είδαν! Από τότε δε με πήγαν,να θυμάσαι τι σου είπα!


Βγήκα από τη μήτρα της μητρόπολής μου πίτα και ήταν απόλυτ-άνηδονι-κάτατονικά κανόνικα τα άνόητα παιδάκια σου σαλόνικα τη νύχτα με μαδάν σα μαργαρίτα και τους μοιάζω εξωγηίνος σα να μουν ο ήτα βήτα έπεσα μωρό στη χύτρα , ήπια λύτρα, τους την είπα, που την βλέπουνε, την είδαν! Από τότε δε με πήγαν, τα καλύτερα δεν ήρθαν!