Μια μέρα ξύπνησε και ήθελε να αλλάξει τον κόσμο
άλλωστε το ήξερε, πως θα ‘ταν ο μεγαλύτερος επαναστάτης
που υπήρξε
Χωρίς να τον ακούσει η μάνα του, πήρε φόρα και πήδηξε
από το παράθυρο του παιδικού του δωματίου
στον δρόμο
Γνώρισε και άλλους σαν αυτόν, ταιριάξανε
Και η ζωή ήταν μια περιπέτεια
Μια ζαλάδα από κινηματογραφικούς έρωτες και χωρισμούς
Γαμήσια, ναρκωτικά, καυγάδες για πολιτικά, πορείες
Καφέδες σε πλαστικό και όνειρα, μα
Τα χρόνια είναι χρόνια και περάσανε, και κάπως σπάσαμε
Σήκωσα το τηλέφωνο
Και μου παν πως τον χάσαμε

Και γώ τους ρώτησα πώς χάνεις έναν άνθρωπο;
Σαν τη ζακέτα σου που ξέχασες στο πάρτυ,
Χθες το βράδυ, μεθυσμένος
Και γυρνάς την άλλη μέρα αγχωμένος να την βρεις,
Και κοιτάς ξανακοιτάς, δεν είναι εκεί
Και αναρωτιέσαι αν υπήρξε ποτέ;

Γιατί τί ήταν να τον χάσουμε;
Τα κλειδιά του σπιτιού μου; η γαλήνη του νού μου;
Που ψάχνω κόκκαλο τις τσέπες μου πρωΐ,
Μπροστά στην πόρτα μου και ενώ,
Ρίχνω καντήλια, πάω βόλτα
Πρς τα πίσω, μήπως βρώ,
Το πού μου πέσαν καθοδόν
Μα δε τα βρίσκω;

Το stuff μεσ’το βρακί;
Που ακολουθείς αναποδά τα βηματά σου
αναρωτιέσαι πότε το χασες
Και πιάνεις τα αχαμνά σου κάθε λίγο
Λές και μαγικά θα ξαναεμφανιστεί;

Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα, ήταν επιλογή του
Αντί να πάρει ένα τηλέφωνο αυτός πήρε τη ζωή του
Ποιόν να πάρει; στα δύσκολα δεν ήμασταν για αυτόν
Άμα δεις τα παιδιά, πές τους λίγο και αυτό

Πώς τα ζήσαμε όλα μάλλον κάπως γρήγορα και απότομα
Πέσαμε με τα μούτρα και τα σπάσαμε όλοι πρόθυμα
Αν άξιζε σε σχέση με ότι χάσαμε είναι ερώτημα
Μα πάντα έχει θύματα, αυτό είναι το πρόβλημα

Και είναι μέρη, που χει ποτίσει τόσο η παρουσία σου
Θραύσματα χωροχρόνου από μια άλλη ζωη
Κι είναι μέρες, που αυτή σου η απουσία ήταν αβάσταχτη
Και σε έβλεπα σε κάθε παρεάκι πιο κει

Κι είναι μέρες που, αλήθεια, δε σε σκέφτηκα καθόλου
Σα να μην ήσουνα ποτέ πάνω σε αυτήν εδώ τη γη
Και άλλες πάλι που περνάς, φευγαλέα απ’το μυαλό μου
Και δε θυμάμαι καν πως πέθανες, νομίζω πως ζεις!

Κι ώρες ώρες, θέλω να σου σπάσω τα μούτρα
Και να σου δώσω μια αγκαλιά παλιομαλάκα
Να σου πω πως δε σου το χα! Και μια κεφαλιά στην κούτρα
Ή να με πάρεις τηλέφωνο να πεις ήτανε πλάκα

Φίλε σόρρυ άμα είπαμε και καμιά μαλακία
Ήμασταν πειραχτήρια, γελούσαμε με χοντράδες
Μικρά παιδιά, δε ξέραμε, μη μας κρατάς κακία
Κάποιοι άνθρωποι είναι αυαίσθητοι και κάποιοι είναι μαλάκες

Και δεν τα λέμε καν, ούτε στην άλλη πλευρά
Γιατί η ζωή, είναι αυτό το πανηγύρι, μετά τέλος
Γι’ αυτό πίστευα πως όσο και να γίνει σκατά
Υπομονή! Και να γελάς με θράσος, τρελαμένος!

Πιστεύω πως ο χρόνος δεν είναι γραμμικός
Και ότι κάποτε συνέβη μένει εκεί, συμβαίνει αιώνια
Άρα υπάρχει μια αιώνια στιγμή και για μας
Σε ένα δωμάτιο με γέλια και καπνούς βρίσκεσαι ακόμα

Κοιτώ τον τέταρτο γελάω κρυφά, κι αναρωτιέμαι αν οι επόμενοι βρηκανε το