Ητα

Πώς να μετρήσουν τη ζωή μου σε τεστ;
Υπηρετώ τις πιο προηγμένες ανθρώπινες μηχανές
Τους πιο προηγμένους επεξεργαστές
Μα είμαστε όλοι παιδιά απ’τις ίδιες μητρικές

Πώς να μετρήσουν τη ζωή μου σε τεστ;
Υπηρετώ τις πιο προηγμένες ανθρώπινες μηχανές
Τους πιο προηγμένους επεξεργαστές
Μα είμαστε όλοι παιδιά απ’τις ίδιες μητρικές
Πες τους

3πδ

Κλαίει, στροβιλίζεται με πόδια γυμνά
Το πολυσύμπαν θρυμματίζει και πατά τα γυαλιά
Μαστουρωμένη πέφτει κάτω κι όταν πέφτει γελά
Θέλει λέει να πνιγεί μα κολυμπά στα ρηχά

Κι αυτή γελάει, κουμπώνει δυό πλανήτες χορεύει
Μετά φλέγεται και σπάει, σαν κομήτης που πέφτει
Αλλάζει πρόσωπα συχνά και το ποιός είμαι ξεχνά
Χαμογελά και με ρωτά πάμε για βουτιά;

Ήτα

Ένα δύο!
Το reality check δεν με επαναφέρει
Ελέγχος μικροφώνου μέσα τον εφιάλτη
Ποσώς με ενδιαφέρει το ποσό που διαθέτεις
Το πόστο μου φιλάω, δεν πιπιλάω το χάπι
Κι είναι βαρετά μέσα στη φούσκα
Πήραν τα μπετά φωτιά και γώ την κατιούσα
Τέλος με τους πειραματισμούς πια!
Το πείραμα απέτυχε και επίσημα
Γκρεμίστηκε ο πλανήτης με ένα φύσημα

Τί με κρατάει και τί με τροφοδοτεί
Ξυπνάει και πεινάει κα ιθα φάει ό,τι βρει
Κάνει ό,τι θέλει , ό,τι εν τέλει το συντηρεί
Μα του ξηγιέμαι με καρφί και σφυρί,
Μη!
Μη μου τη λες, είμαι σερί από χθες
Θα πέσουνε νεκροί με το που φτύσω το verse
Αυτό είναι εγγύηση!
Μεταπτυχιακά και ντοκτορά στην επιβίωση
Γράφω πεζά αφού πήγε αργά για ποίηση

Και συ με γράφεις στα παλιά σου παπούτσια
Και γω στον ύπνο μου είδα χθες ότι μαζί σου πετούσα
Είπα τέλος με τους πειραματισμούς πια, ξεσκάλωσα!
Απ΄τις φωτισμένες πολιτείες του βυθού που κοιτούσα
Όνειρο μέσα σε όνειρο
Μέσα απ΄το λευκό κάνω ροζ θόρυβο
Το να μην ακουστώ δεν είναι φόβητρο
Μου φτάνει να μ’ακούω μέσα στο μόνιτορ
Μισο κομμάτι διαλυμμένο στο μισόλιτρο
Μισό κομμάτι πεταμένο στον υπόνομο

Ητα - 3πδ

Κι η Ατλαντίδα πάλι λάμπει κάτω απ΄το νερό
Νερό που κουβαλώ εγώ σαν υδροχόος
Δε θα πρεπε να χε σκοτάδι; την ρωτώ
Ρωτώ καθώς γυρνώ την πλάτη προς το φως

Κι η Ατλαντίδα πάλι λάμπει κάτω απ΄το νερό
Νερό που κουβαλώ εγώ σαν υδροχόος
Δε θα πρεπε να χε σκοτάδι; την ρωτώ
Ρωτώ καθώς γυρνώ την πλάτη προς το φως

3πδ

Κι αυτή κλαίει, στροβιλίζεται με πόδια γυμνά
Το πολυσύμπαν θρυμματίζει και πατά τα γυαλιά
Μαστουρωμένη πέφτει κάτω κι όταν πέφτει γελά
Θέλει λέει να πνιγεί μα κολυμπά στα ρηχά

Κι αυτή γελάει, κουμπώνει δυό πλανήτες πετά
Φλέγεται σπάει σαν κομήτης που μπήκε σε τροχιά
Πέφτει χτυπάει το κεφάλι και τα πάντα ξεχνά
Χαμογελά και με ρωτά

Κι αυτή κλαίει, στροβιλίζεται με πόδια γυμνά
Το πολυσύμπαν θρυμματίζει και πατά τα γυαλιά
Μαστουρωμένη πέφτει κάτω κι όταν πέφτει γελά
Θέλει λέει να πνιγεί μα κολυμπά στα ρηχά


Κι αυτή γελάει, κουμπώνει δυό πλανήτες χορεύει
Μετά φλέγεται και σπάει, σαν κομήτης που πέφτει
Αλλάζει πρόσωπα συχνά και το ποιός είμαι ξεχνά
Χαμογελά και με ρωτά πάμε για βουτιά;

Δεν περιμένει την απάντηση, μου πιασε το χέρι και με τράβηξε
Της λέω θα μου βρέξεις το πουκάμισο
Δεν τέλειωσα την πρόταση και αρχίζει την κατάδυση,
Τα λέμε στην άνωση

Μου λέει υπάρχουμε για πάντα
Παντού και πουθενά όπως τα κβάντα
Είμαστε δεν είμαστε σαν όλα τα βράδια,
Που αναζητούσαμε αγκαλιές, όμορφα ψέματα, χάδια

Ένα παιδί που μέτραγε τα άστρα μα βαρέθηκε
Τώρα καταπίνει νέμπουλες, χορεύει με τις έκφυλες
Πούχρωμοι πλανήτες με τον πόσο και πού;
Χέρια απλώνω μακροβούτι στο βυθό του ουρανού
Σπάνε και γίνονται φωτιά, θειάφι, άμμος, γυαλί
Μαζεύω τ’άστρα στην ευθεία και ρουφώ τη γραμμή

Καταραμένος να γυρνώ στο πουθενά και στο κάπου
Σαν τον Κάιν του Ζοσέ Σαραμάγκου
Μα άστα αυτά για την πτώση, τώρα είμαι ψηλά
Χώνω free χωρίς σαγόνι μάζι με Εύρι και Ζαφ
Το σύμπαν θέλει παρατηρητές μου λέει, για να υπάρξει
Και γω ψάχνω αυτό το κάτι που παιδί είχα χάσει

Και το ψάχνω μωρό μου, στα σοκάκια στους δρόμους
Σαν τον τελευταίο ερωτευμένο μαλάκα
Και το ψάχνω μωρό μου, μεσ΄την έρημη πόλη
Σαν τον τελευταίο απελπισμένο καριόλη


Κι αυτή κλαίει, στροβιλίζεται με πόδια γυμνά
Το πολυσύμπαν θρυμματίζει και πατά τα γυαλιά
Μαστουρωμένη πέφτει κάτω κι όταν πέφτει γελά
Θέλει λέει να πνιγεί μα κολυμπά στα ρηχά

Κι αυτή γελάει, κουμπώνει δυό πλανήτες πετά
Φλέγεται σπάει σαν κομήτης που μπήκε σε τροχιά
Πέφτει χτυπάει το κεφάλι και τα πάντα ξεχνά
Χαμογελά και με ρωτά

Ητα - 3πδ

Κι η Ατλαντίδα πάλι λάμπει κάτω απ΄το νερό
Νερό που κουβαλώ εγώ σαν υδροχόος
Δε θα πρεπε να χε σκοτάδι; την ρωτώ
Ρωτώ καθώς γυρνώ την πλάτη προς το φως

Κι η Ατλαντίδα πάλι λάμπει κάτω απ΄το νερό
Νερό που κουβαλώ εγώ σαν υδροχόος
Δε θα πρεπε να χε σκοτάδι; την ρωτώ
Ρωτώ καθώς γυρνώ την πλάτη προς το φως