Σαρδάμ

Από μικρός βιαζόμουνα να μεγαλώσω,
Να ξεπαρθενευτώ, να βρω κάτι να μαστουρώσω
Πρόγραμμα να κάνω τη σχολή μου να τελειώσω
Να πάω σε όλα τα μέρη που πάντα ονειρευόμουνα
Αυτά με παραλίες ηφαίστεια και παγόβουνα
Ένα καλό εισόδημα, ποτέ να μην αγχώνομαι
Νόμιζα θα τα πετύχω όλα αν δε βαριόμουνα
Μετά ερωτεύτηκα ένιωθα πως πετάω
Ανάμεσα στα σύννεφα σλάλομ, χαμογελάω
Γκρεμοτσακίστηκα όταν χώρισα, πονάω
Γαμώ την παναγία μου δεν την ξαναπατάω
Δεν έμαθα να διάχειρίζομαι τις αϋπνίες
Δεν συγκινούμαι άλλο με τραγούδια και ταινίες
Μπορεί να βλέπεις πάνω μου το πιο πλατύ χαμόγελο
Μα οι φωνές μεσ’το κεφάλι κάνουν τόσο θόρυβο
Κάποιες φιλίες μου δεν κράτησαν για πάντα
Για κάποια άλλα πράγματα στεναχωριέμαι τζάμπα
είμαι περήφανος για ένα μόνο πράγμα
Που κλώτσησα στα αρχίδια του σχολείου μου το μάγκα
Μαμά, μπαμπά είμαι ακόμα μπερδεμένος
Σε αυτά που μου ‘πατε να ξεφύγω είμαι μπλεγμένος
Μαμά μπαμπα είμαι ακόμα μπερδεμένος
....Για κάποιου άλλους και βλαμμένος

Αγρίμι

Καλώς ήρθα καλώς σας βρήκα,
είμαι στη μαύρη τρύπα
Μου λένει είσαι εδώ ένα μήνα
λέω, μόλις μπήκα
Τότε μάλλον συνήλθα
Τότε κατάλαβα πως κάθε μέρα είναι τόσο ίδια όσο και η νύχτα
Και είναι τόσο κρίμα
Και ψάχνω τρόπους να με βρω ανάμεσα σε δρόμους,
Κόσμους και ανθρώπους, κι όμως
Βρίσκω κομμάτια μου παντού
Και πίσω μου ακολουθεί ο μαύρος σκύλος και δεν νιώθω τόσο μόνος
Τότε παγώνει ο χρόνος και καλοσκέφτομαι
Καμουλάρομαι στις σκιές μα πάλι φαίνομαι
Αυτό το σχέδιο απέτυχε, μιλούσες πολύ
Και αυτά μένουνε μεταξύ μας, το κατέστρεψες!
Φέρομαι έτσι και σου φαίνομαι περίεργος
Μίσος απύθμενο όμως δεν είμαι επικίνδυνος και
Το κουβαλάω αυτό πάνω μου απ’ ανήλικος
Μάλωνα με τον θείο μου ήτανε χουντοβασίλικος


3πδ

Όταν βολεύομαι και έχουν όλα τακτοποιηθεί
Κάτι μέσα μου με τρώει και περιμένω αφορμή
Να τα κλωτσήσω, να γκρεμίσω, κι όσ φεύγω από κει
Να μου τραγουδήσω, να με πείσω ‘’Γιάννη δεν ήσουν εσύ,
πού να χωρέσουν όσα νιώθεις; να πρωτοστριμώξεις τί
σ’ένα κουτί;δε ‘ναι για σένα , ασ’το να πα να γαμηθεί’’
Θέλω να κυνηγώ τον ήλιο σαν σκυλί γύρω απ’τη γη
Στη διαδρομή μα γελάω, να τραγουδάω στη βροχή
Μοιάζει νουάρ η ζωή, μα ναι black comedy film
Και γω το πιασα μονάχα γιατί είμαι cinefil
Μοιάζει νουάρ η ζωή , μα ναι black comedy film
Και γω το πιασα μονάχα γιατί είμαι cinefil
Και πώς ναζήσω μ’αυτούς, αφού τους νιώθω νεκρούς
Και δε κολλάω μ’αυτούς, ούτε και θέλω μ’ακούς;
Αυτοί μιλάν με αριθμούς, με γραβάτες αυτοκτόνησαν
Δε ξέρω μαθηματικά και δεν τους υπολόγισα
Πού ‘σαι μούτρο; σου φόρτωσα η θλίψη μου true
Συγγνώμη για τις φρίκες μα έπρεπε κάπου να βγουν
Θέλω να ξες, κάναμε λάθος! Τα καλύτερα θα ‘ρθουν
Να προσέχεις, το νου! Και να γελάς πού και πού
Παιδί των άστρων, αντιφάσκω! Προϊόν των καιρών
Ένας γόνος αστών, μα εγγονός κομμουνιστών
Απόγονος προσφύγων, πρόγονός μηχανών
Θάλασσα και μπετόν, ίδιος η πόλη που ζω
Είμαι

MaryShaw

Λίγο πιο πάνω από τη θάλασσα
κοιτάω τα χαλάσματα
Της πόλης που μισώ κι ας την αγάπησα
Πολλές φορές περπάτησα μαζί σου
Τις φρίκες σου μοιράστηκα
ψιθύρισα στ’ αφτί σου
-μη σε νοιάζει-
θα κυνηγήσουμε τον ήλιο πάλι μαζί
Μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις, η ζωή είναι μικρή
Μη ψάχνεις πάλι αφορμή, βγες απ’ την μαύρη τρύπα
Σε καταπίνει, σε ρουφάει και σε πετάει στη νύχτα
Κι όσο τα χρόνια μας περνάνε σαν να είναι ταινία
Άλλες φορές μοιάζει ασπρόμαυρη κι άλλες κωμωδία
Θα είμαι δίπλα σου το ξέρεις σ’΄ό,τι κι αν χρειαστεί
Όταν μαζεύεις τα κομμάτια σου θα είμαι εκεί
Δεν ήταν η κακιά στιγμή, είναι η ζωή που επιλέγουμε
Για φίλους και για ιδανικά συνέχεια θα παλεύουμε