Όσο παλεύεις να ξεφύγεις τόσο η άμμος σε ρουφά Είναι αδύνατο να σπάσεις τα δεσμά Νοητικά ή υλικά, δεν έχει όντως διαφορά. Είναι η πίεση που ασκείται που την κάνει να κολλά Μοιάζουν τα λόγια με ακραία φαινόμενα καιρικά Είναι ανεξέλεγκτα, ασυνήθιστα και σπάνια Σαν καταιγίδα που ξεσπάει -μπουμπουνητά Μια ασταθής μάζα αέρα στην ατμόσφαιρα Τώρα σε προσπερνά κι όσο πάς να την αγγίξεις Διασπάται απλά σε άτομα οξυγόνου και θυμού Πάλι θυμίζει μοναξιά Η μυρωδιά από τα γιασεμιά στη γειτονιά Ήτανε σκάλωμα στο μάτριξ, να τον κάνει να ξεχνά Και να ξεχνιέται, μα ακόμη την αγαπά Κι ας μη μιλάνε τώρα πια Απόψε βρέχει, τα παράθυρα κλειστά Μα όλα τα φώτα αναμμένα Της κρατάνε συντροφιά ως το ξημέρωμα Είναι ο κύκλος της ζωής Ανάπτυξη, ωριμότητα και διάλυση ψυχής Ανάπτυξη, ωριμότητα και διάλυση ψυχής Ως το ξημέρωμα Όσο παλεύεις να ξεφύγεις τόσο η άμμος σε ρουφά Είναι αδύνατο να σπάσεις τα δεσμά Είναι αδύνατο να σπάσεις τα δεσμά Είναι αδύνατο να σπάσεις τα δεσμά Είναι η πίεση που ασκείται που την κάνει να κολλά Είναι η πίεση που ασκείται που την κάνει να κολλά Σαν καταιγίδα που ξεσπάει Μια ασταθής μάζα αέρα Κι όσο πάς να την αγγίξεις Διασπάται απλά σε άτομα Οξυγόνου και θυμού Πάλι θυμίζει μοναξιά Πάλι θυμίζει μοναξιά Πάλι θυμίζει μοναξιά Η μυρωδιά από τα γιασεμιά στη γειτονιά Ήτανε σκάλωμα στο μάτριξ Γιατί θυμίζει μοναξιά Μα ακόμη την αγαπά Κι ας μη μιλάνε τώρα πια Τα παράθυρα κλειστά Απόψε βρέχει..

MaryShaw Κι αν δε κατάφερα πολλά από όσα ήθελα Μπορεί να φταίει η φωτιά που όλο με καίει Ίσως να ευθύνονται οι ψίθυροι στα αφτιά μου Και μια υπόκωφη φωνή που όλο μου λέει «Να προσέχεις, οι άνθρωποι μαθαίνουνε να κρύβονται Να τρέχεις, κλείσε τα αφτιά σου, μην πιστεύεις» Κι απομακρύνομαι από το φως με μια μανία Δεν ψάχνω λόγους γιατί ξέρω την αιτία Διασκορπισμένοι στους αιώνες περιμένουμε την ένωση της ύπαρξης Στερνή στιγμή κι αρχή της σύνθεσης Της ύπατης εικόνας σήψη, αντίσταση μορίων μεμονωμένων που ενωθήκανε σε κύμα ορμητικό Στη μοναξιά μου δεν υπάρχω και δε ζω Για αυτό υπάρχουμε παρέα και πεθαίνουμε για αυτό Δημιουργούνται νέοι κόσμοι από τη σύγκρουση Κι εσύ όλο τρέχεις να κρυφτείς, μα εγώ σε βρίσκω Στο ίδιο μέρος, ίδια μέρα, ίδιο λεπτό Πέρασαν χρόνια μα έμεινε ίδιο το ρίσκο Απλά το πέπλο πλέον φαντάζει πιο λεπτό Κι εγώ όλο τρέχω να κρυφτώ μα εσύ με βρίσκεις Στο ίδιο μέρος, ίδια μέρα, ίδιο λεπτό Πέρασαν χρόνια μα έμειναν ίδιες οι λύσεις Απλά το πέπλο πλέον φαντάζει πιο λεπτό Όσο ανασαίνουμε σκοτάδι ζωντανεύει το χθες Καθώς χορεύουμε το βράδυ, γινόμαστε σκιές Όσο ανασαίνουμε σκοτάδι ζωντανεύει το χθες Καθώς χορεύουμε το βράδυ, γινόμαστε σκιές Δημιουργούνται νέοι κόσμοι από τη σύγκρουση 3πδ Κόκκινα φύλλα φθινοπώρου Κι ο θάνατος ακόμα, μοιάζει όμορφος μωρό μου Μη με παρεξηγήσεις έτσι που ‘μαι με τις ώρες μου Που θα ‘θελα να καίγαμε τον κόσμο αυτό μαζί Μα με ρίχνουν πάντα σε καταστολή Οι φερομόνες σου Σου ‘πα ‘’σ’αγαπώ’’ και συ με ρώτησες ‘’για πόσο;’’ Δε ξέρω, μα είναι υπέροχο σα σύγκρουση δυό κόσμων /Δε ξέρω, μα είναι υπέροχο σα σύγκρουση δυό κόσμων!/ Δεν υπάρχει το πίσω, πώς να στο εξηγήσω; Όταν το λίγο μου ενωθεί με το άπειρο του κόσμου Υπόσχομαι να σε συναντήσω, μέχρι τότε θυμήσου! Το μεγαλύτερο μέρος του πόνου είναι επιλογή σου Οι δικοί μου δεν το ‘χουν! Οι δικοί μου το βρίσκουν, Χορεύουνε με το μπαρούτι, απ’το θειάφι δακρύζουν, Είναι για εκείνες και κείνα, για όσα δεν είπαμε, κρίμα! Πέφτει βροχή κάποιο μήνα, βράδυ, μπόρα, χειμώνα Περιμένω τη σταγόνα τώρα με άνοιχτο το στόμα Περιμένω τη σταγόνα τώρα με άνοιχτο το Περιμένω τη σταγόνα τώρα με άνοιχτο το στόμα Περιμένω τη σταγόνα τώρα με άνοιχτο το Τα ψυχοπαίδια της λάβας, ψυχανάγκα ή μαγεία; Γράφουμε στίχους για να μην πεθάνουμε απ’την αλήθεια Αδιαφορούμε με πάθος, αδιαφορία ή πάθος; Το μεγαλείο της ματαιότητας του ‘’υπάρχω’’ Δεν είναι λάθος, μόνο ο τέλειος παραλογισμός MaryShaw 3πδ Κι εσύ όλο τρέχεις να κρυφτείς, μα εγώ σε βρίσκω Στο ίδιο μέρος, ίδια μέρα, ίδιο λεπτό Πέρασαν χρόνια μα έμεινε ίδιο το ρίσκο Απλά το πέπλο πλέον φαντάζει πιο λεπτό Κι εγώ όλο τρέχω να κρυφτώ μα εσύ με βρίσκεις Στο ίδιο μέρος, ίδια μέρα, ίδιο λεπτό Πέρασαν χρόνια μα έμειναν ίδιες οι λύσεις Απλά το πέπλο πλέον φαντάζει πιο λεπτό Όσο ανασαίνουμε σκοτάδι ζωντανεύει το χθες Καθώς χορεύουμε το βράδυ, γινόμαστε σκιές Όσο ανασαίνουμε σκοτάδια ζωντανεύει το χθες Καθώς χορεύουμε το βράδυ, γινόμαστε σκιές Δημιουργούνται νέοι κόσμοι από τη σύγκρουση

Intro Είμαστε καταραμένες ψυχές, στοιχειωμένοι Γεμάτοι επιθυμίες παροδικές, μες στην άσφαλτο και το στρες Μες στο μπετόν, περιβαλλόμενη απομόνωση με ρούχα γιορτινά στο ρεβεγιόν (x 2) MaryShaw Προετοιμασία για το παρόν, προβαρισμένα αποσπάσματα τυφλών Που προσποιούνται ότι βλέπουν-άκουσέ με- Τα χέρια τους δεμένα με αλυσίδες διαμαντιών Κι όλο φοβούνται μήπως πάλι γίνουν θρύψαλα Οι θεσμοί της εξουσίας των αστών Τρεμάμενα τα χείλη και τα μάτια των παιδιών Μέσα στις πόλεις των τρελών και την απόγνωση Σκεφτόμενοι μονάχα την απόδοση, στοιχήματα φτωχών Και τρελαμένων κουρδιστών παιχνιδιών στην αποδόμηση Όλα φτάνουνε στο τέρμα ειλικρινά, αν κάτι μάθαμε με πόνο Το ξεχνάει η επόμενη γενιά. Ηχούν τα γέλια δυνατά από τον Άδη ως το φεγγάρι, αντανακλώνται οι ακτίνες στο ντουβάρι του σπιτιού Το δηλητήριο του χρόνου καταπίνουμε με χάρη Φύση δαιμονική τα ξημερώματα γυρνάμε στα σοκάκια Αναζητώντας όσα χάσαμε μεγάλοι Yuna Στοιχειωμένη πόλη αναμμένη όπου να ‘ναι θα καεί Εποχή μαγική θα ‘χει δέκα χιλιάδες χέρια κρατικά κομμένα η καταστολή κι εγώ τρείς λόγους να ξυπνάω το πρωί Έναν για τους σκύλους και τις βόλτες –ένα- Έναν για να γίνω η Μονονόκε Κι έναν τελευταίο για το μίσος στη καρδιά που μου ζητά Να προχωρώ για να μην πατάν οι μπότες Έχω μάτια καρφωμένα στην πανσέληνο Και βλέπω από τη θάλασσα ως την έρημο Χαζούς να πολεμάν για το συμφέρον Παιδιά που υποφέρουν κι έχουν κάλυκες Στο στήθος που εκτοξεύονται όταν πέφτουν Κάθομαι στην άκρη των ματιών μου Έχω ένα φόβο πως δεν είμαι από δω Προσπαθώ να μπω μέσα στα λάθη των εχθρών μου Κι ας καταλαβαίνω πως το τέρας είμαι εγώ Ο καθένας βρήκε κάτι σαν αγάπη να του μοιάζει Λεφτά ή ο θεός ή μια ιδέα εθνική Κι εμείς που δεν χωράμε στην αγάπη-δε χωρέσαμε ποτέ- Μακάρι αντί για πόλεμο να στήναμε γιορτή MaryShaw Γυρνάμε στα σοκάκια αναζητώντας όσα χάσαμε μεγάλοι Γυρνάμε στα σοκάκια αναζητώντας όσα χάσαμε μεγάλοι Φύση δαιμονική τα ξημερώματα γυρνάμε στα σοκάκια Μοιάζουν με ξόρκια κλειδωμένα στο συρτάρι Λόγια που πλημυρίζουν το δωμάτια με τη χάρη των θεών και σου γεμίζουν το κεφάλι Υποσυνείδητα μηνύματα των σύγχρονων τεχνών της εκμετάλλευσης Οικειοθελείς θυσίες στο βωμό επιτευγμάτων τεχνολογικών και άρνησης Προφητείες μελλοντικές ολοκληρωτικής κατάρρευσης Outro Είμαστε καταραμένες ψυχές, στοιχειωμένοι Γεμάτοι επιθυμίες παροδικές, μες στην άσφαλτο και το στρες Μες στο μπετόν, περιβαλλόμενη απομόνωση με ρούχα γιορτινά στο ρεβεγιόν-στοιχειωμένοι

MaryShaw Κι όσο μπερδεύονται τα λόγια κι οι καπνοί σε περιμένω στη γωνία Γνωρίζω με την άκρη του ματιού μου ότι είσαι εκεί Διακρίνω μες στο βλέμμα σου μια κάποια ανησυχία Αναρωτιέσαι αν θα ‘χει νόημα το βράδυ σου ή αν απλά θα χαθεί Σε καταπίνουνε οι μπύρες μία μία, χάνεσαι στις γύρες ρουφώντας αμηχανία Ξενύχτηδες με μάτια έτοιμα και γυμνασμένα τριγυρίζουν στα στενά Χωρίς σκοπό μα με μανία, τι αγωνία, η νύχτα μας αγκάλιασε Σαν μάνα με λατρεία, πήγε μία. Χορεύουμε κρυφά όσο κοιμάται η κοινωνία Χορεύουμε το βράδυ όσο κοιμάται η κοινωνία Είναι θέμα συνείδησης, θέμα αντίληψης Άντληση κι έμπνευση, επένδυση χρόνου κι ονείρου Στου απείρου τη ράχη, στο άνδρο του εχθρού Είναι η πάλη στην πόλη του αρχαίου θεού Στον ναό της αφύπνισης κάποιου στοιχειού Είναι η σύλληψη ιδέας πρωτοπόρου ενός άλλου καιρού Προσμονή και συγκίνηση, ποίηση γης κι ουρανού Μυστικές τελετές ξεχασμένου λαού Refrain Κάνουμε τελετές, σύγχρονοι παγανιστές Σπάμε τους ηθικούς φραγμούς μ’ αρχέγονες τεχνικές Κάνουμε τελετές, σύγχρονοι παγανιστές Σπάμε τους ηθικούς φραγμούς μ’ αρχέγονες τεχνικές Κάνουμε τελετές σύγχρονοι παγανιστές Σκοτώνουμε τη μοναξιά και δεν μας νοιάζει τι λες Κάνουμε τελετές, σύγχρονοι παγανιστές Σπάμε τους ηθικούς φραγμούς μ’ αρχέγονες τεχνικές Atrox Πόσα καταλαβαίνεις από αυτά που γύρω σου είναι Πρωτόγονοι σε εξελιγμένες κοινωνίες τι ρε? Τι θες να πω για να το πιάσει το μυαλό σου ηλίθιε Η οπτική σου είναι ένα ψέμα μνήμη και συνήθειες Μη μου πετάτε ευθύνες, είμαι στο πρώτο μεταξά ακόμα Πώς τα χρόνια φύγανε τόσα γρήγορα Καμένα πόδια από τις γύρες, έσκασε σόλο μαιρησώ Γι’ αυτό ήταν άδεια πάρκα και πλατείες Τις ηθικές σου αξίες πιάνω από το λαιμό Μέχρι να ομολογήσουν το σατανικό τους σχέδιο Σε σας πιστεύουν τόσοι και τόσες που έχουν εγκέφαλο Μα πρώτα σας πιστεύουν και μετά το εκλογικεύουν Το τι νιώθουν κάνουν δίκαιο και ζουν στην προσομοίωσή του Πλάσανε θεούς κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση τους Θέλανε τον κόσμο δικό τους μα ήτανε άκαρπο ΄ Ερωτευτήκαν ένα σύμπαν παγωμένο κι αδιάφορο Δεν έκανες και άλμα, το κακό είναι εκεί Η πίστη απ’ τον θεό σου πήγε απλά σε μια ελίτ Οι υπεράνθρωποι σου λέγονται και κρέας σε σακίδιο Πεθαίνουν για να ζήσει το εγωιστικό γονίδιο Ο αποψάρας λύνει θέματα θανάτου και πολέμου -μα τα ‘χει χαμένα μπρος στο βουλωμένο καμπινέ του Ξέρει όλα πως δουλεύουν, θα ήταν κάποιος μα κολλάει Στο πως ξεκολλάει η κωλάρα από τον καναπέ του Refrain Κάνουμε τελετές, σύγχρονοι παγανιστές Σπάμε τους ηθικούς φραγμούς μ’ αρχέγονες τεχνικές Κάνουμε τελετές, σύγχρονοι παγανιστές Σπάμε τους ηθικούς φραγμούς μ’ αρχέγονες τεχνικές Κάνουμε τελετές σύγχρονοι παγανιστές Σκοτώνουμε τη μοναξιά και δεν μας νοιάζει τι λες Κάνουμε τελετές, σύγχρονοι παγανιστές Σπάμε τους ηθικούς φραγμούς μ’ αρχέγονες τεχνικές

Ξημέρωσε και πάλι, άλλο ένα βραδύ ζωντανός με το δάχτυλο στη σκανδάλη Ξημέρωσε και πάλι, άλλο ένα βραδύ ζωντανή μες στη κραιπάλη Εικόνες στην οθόνη, τσιγάρο, καφές και ζάλη Πρωτεΐνες, προβιοτικά και κάρυ. Βιτρίνες στη ζωή σου Κοκκινίζει, χάνεις την σειρά σου όσο σε προσπερνάν οι άλλοι Και γυρίζει, η αντανάκλαση στο τζάμι σε θυμίζει Νομίζω όσο λυπάται που σε ξέχασε, θυμάται πως σε έχασε-δακρύζει Η αντανάκλαση ακόμα σε θυμίζει και γυρίζει Άστρο που θρυμματίζεται, απ’ την πλήξη στη λήθη Απολήξεις με τάση την θλίψη Κι αποσυντονισμός μέχρι το απόγειο -μέσα στις κατακόμβες το σκοτάδι καταπίνει το φως- Αποφασισμένη να χαλάσω τις συνδέσεις Βουτάω στην αγωνία χωρίς δεύτερες σκέψεις θες να παίξεις- το ίδιο μάλλον θέλω κι εγώ Είτε χάσω είτε κερδίσω στο παιχνίδι θα χαθώ Όμως είναι στημένα σκηνικά Κομπάρσοι, πρωταγωνιστές, σενάρια προσεγμένα Τα χέρια όσο λερώνονται με αίμα δεν θα μάθω να κοιτάω ποτέ εσένα Υποταγή. Στα μάτια σου δε βλέπω πλέον οργή Αν όχι εμείς τότε ποιοι-αν όχι τώρα τότε ποια είναι η κατάλληλη εποχή Νιώθω ντροπή, οι δαίμονες πεινάνε για τροφή κι είμαι τροφή-είσαι ντροπή Την ώρα που ανταλλάζεις τη ζωή σου είναι η κατάλληλη στιγμή να κοπεί Λογοκριμένα στιγμιότυπα αλλάζουν τη ροή Πληροφορίες ταξιδεύουν τόσο γρήγορα στη γη κι εσύ κλεισμένος στο δικό σου πλέον πολύχρωμο κελί, είσαι εκεί η απομόνωση δικιά σου επιλογή ώσπου να χάσεις Η απομόνωση δικιά σου επιλογή Ξημέρωσε και πάλι άλλο ένα βράδυ ζωντανός με το δάχτυλο στη σκανδάλη

MaryShaw Κάπως υποτονικός κολλητικός ηχητικός ψεκασμός Ορμητικός σαν αποκάλυψη, αντανάκλαση φωτός Που σε τυφλώνει, σε εγκλωβίζει διαπαντός Μέσα στη δίνη στροβιλίζεσαι και μένεις λειψός Όσο διαρκεί μια στιγμή είναι το πέρασμα Στη τρέλα φυγή Σαν μια πύλη διαγαλαξιακή που σε οδηγεί Κάπου στην άκρη του σύμπαντος την αυγή Δεν έχει τέλος κι η αρχή ήταν ψεύτικη κι αυτή Παγιδευμένος στου μυαλού τη φυλακή Που δημιούργησε ένα τέρας στην απλή του μορφή Τώρα εξελίσσεται κι ανθίζει σε πλήρη ψυχοπαθή Πριν μπει κι αυτός στη μηχανή του κιμά για να φαγωθεί Από υγιέστατους ψυχάκηδες σε ολόκληρη τη Γή Κύριοι! Χαμογελάστε στη κάμερα Ήρθε η σειρά σας, Κύριοι! Χαμογελαστέ καθώς τρώτε τα παιδιά σας τώρα Κλείνεις τα μάτια μα είναι μάταιο είσαι μάρτυρας κι εσύ Ο εφιάλτης πλησιάζει το τέρας καραδοκεί Χαμογέλα! Χαμογελαστέ στη κάμερα ήρθε η σειρά σας κύριοι Χαμογελαστέ καθώς τρώτε τα παιδιά σας τώρα! Σαρδαμ Στα όνειρα μου κάνουν το χειρότερο μοντάζ Κι έναν κωδικό στο χέρι μου χτύπησαν τατουάζ Ταυτοποίηση στοιχείων, σκανάρουν πάλι το μάτι μου Ενώ πήγαινα νυχτιάτικα να βρω ξανά την άκρη μου Πάνω στην πλάτη μου δεν έχω οφθαλμούς Είδε νυστέρι να μ’ ανοίγει και γύρω κάτι γιατρούς Τα ηρεμιστικά δεν άργησαν να με κοιμήσουν Οι λίγοι που μ’ αγαπάν δεν παίζει να μ’ αναγνωρίσουν Βλέφαρα κομμένα, τεντωμένα σε μια αίθουσα Μπροστά σε μια οθόνη λες και έβλεπα τη Μέδουσα Δεμένος χειροπόδαρα νιώθω τόσο ανίκανος Στα αφτιά μόνιμος θόρυβος αναλογικού σήματος Ο παλμογράφος μια στο τόσο βγάζει σφάλμα Το σβήνεις μ’ οδηγίες αν τις πάρεις κατά γράμμα Ο δόκτορας μπερδεύτηκε πάρα πολλά κουμπάκια Τσιρίζει η σειρήνα παντού κόκκινα λαμπάκια Ήταν η ευκαιρία να τρέξω και να ξεφύγω Να αποφύγω τα σεκιούριτι-με πιασαν-παραλίγο Ίδρωσαν κάτι κύριοι μες στα ακριβά κουστούμια τους Κι εγώ χαμογελάω που δεν με έκαναν σαν τα μούτρα τους Χαμογελάστε στην κάμερα ήρθε η σειρά σας, κύριοι Χαμογελάστε καθώς τρώτε τα παιδιά σας-τώρα!

Η ιστορία δεν έχει τέλος μόνο μέση κι αρχή Η κάθαρση ήταν ένα ψέμα και ποτέ δεν θα παιχτεί Πέφτει η αυλαία μην περιμένεις την κομμένη σκηνή Χειροκροτάν κι αποχωρούν δυστυχισμένοι Κι όσο βαδίζεις προς το σπίτι σου το σκέφτεσαι Τι ακολουθεί όλο τρεμοπαίζει στο μυαλό σου Είναι όλο εκείνα που δεν είδες κι ονειρεύεσαι Όσο δεν τόλμησες δήθεν για το καλό σου Το κλείσιμο δεν έρχεται ποτέ όμως το ξέρεις Αέναες στιγμές στο χωροχρόνο εγκλωβισμένες στη γη Καταραμένοι τριγυρνάμε δεν υπάρχει φυγή Κι όμως η αρχή πάντα φαντάζει κάπως όμορφη Ελκυστική, κατάληξη αναπόφευκτη μα θέλεις Ιός μεταδιδόμενος η δίψα για ζωή Κι έτσι τα βράδια όλο γεννιέσαι και πεθαίνεις Να ‘χει το σύμπαν κάποιο παρατηρητή

Αγρίμι Είμαστε όλοι κλόουν στον κόσμο των απρόσωπων θνητών Μες στο τσιμέντο, έχω συνηθίσει να απογοητεύω Δε με δέχονται έτσι ακριβώς όπως είμαι και δεν αρέσω Ούτε σε ‘μένα, ούτε σε εκείνες κι εκείνους που δείχνουν και λένε πως φέρομαι περίεργα πως έμεινα στάσιμος και δεν εξελίχθηκα Νομίζουν όλοι πως χρειάζομαι βοήθεια Όνειρα δεν έχω γιατί δεν αποκοιμήθηκα-και δυστυχώς- Το μίσος είναι μπόλικο το ύφος βρώμικο Δεν χάνομαι στον δρόμο, χάνεται αυτός στον κόσμο μου Κι όσο γελάω στον καθρέφτη και με κρίνω λέω -Είσαι καλά, οι υπόλοιποι είναι τόσο μόνοι τους- Οι δρόμοι χώρισαν, αυτοί με έβγαλαν έξω Κι όταν σε σκέφτομαι θα ήθελα κοντά να σε έχω Κι όταν τρελαίνομαι θα ήθελα από εκεί να έρθω Να δω μονάχα ότι είσαι καλά και μετά φεύγω Ρεφραίν Να μη σε νοιάζει όταν κάποιοι σε προσπερνάν Όταν κάνεις δέκα καλά και τα ξεχνάν Και θυμούνται μόνο αυτό το ένα κακό Και σε δείχνουν και περίεργα σε κοιτάν Εγώ κι εσύ δεν είμαστε φτιαγμένοι γι’ αυτούς Εγώ κι εσύ είμαστε από τη γιώτα γενιά Όταν σε βλέπω νιώθω κάτι παραπάνω Ξέρω καλά τι σημαίνει να πονάς (x2) MaryShaw Χάνω το νόημα συχνά γι’ αυτό όλο ψάχνομαι Μετά υποκύπτω στη σκιά μου, πάλι χάνομαι Οι παρουσίες στο δωμάτιο υπάρχουνε Καθώς χωρίζονται οι σκιές και διασπώνται Αναρωτιέμαι για τα χρόνια που περάσανε- και πάνε Στο παρελθόν ό,τι έχει μείνει δεν υπάρχει Κι είναι το μέλλον μου θολό έτσι αναπλάθομαι Τα κύτταρά μου θυσιάζω στο παρόν κάτι για να ‘χει Έχω δυο κέρματα στην τσέπη μου καιρό Κι έχω τη διάθεση ξανά να βγω στο δρόμο Έχω δυο θέματα συνέχεια στο μυαλό Και θέλω συνεχώς να παραβώ τον νόμο Σαν με κοιτάζεις κάτι ξένο διακρίνω- το ξέρεις Μοιάζουν τα δάκρυα στεγνά στο πρόσωπό σου Σου είχα απ’ την αρχή δεν θα σε κρίνω Έμεινα άνθρωπος, πλέον άνθρωπος δικός σου Μες στη μετάλλαξη αυτής της κοινωνίας Ψηφιακής ανίας, η εποχή της παρωδίας Ήρωες τραγικοί μες στην καρδιά της κωμωδίας Ήρωες τραγικοί μες στην καρδιά της κωμωδίας Ρεφραίν Να μη σε νοιάζει όταν κάποιοι σε προσπερνάν Όταν κάνεις δέκα καλά και τα ξεχνάν Και θυμούνται μόνο αυτό το ένα κακό Και σε δείχνουν και περίεργα σε κοιτάν Εγώ κι εσύ δεν είμαστε φτιαγμένοι γι’ αυτούς Εγώ κι εσύ είμαστε από τη γιώτα γενιά Όταν σε βλέπω νιώθω κάτι παραπάνω Ξέρω καλά τι σημαίνει να πονάς (x2)

Μια πόρτα κλείνει άρα ανοίγει μια προοπτική Χρυσή τομή μα η συμμετρία είναι σχετική Κι ίσως να μη σε βρω εκεί το επόμενο πρωί Μα η επιθυμία δε συνάδει με τη λογική, ποτέ Δεν ήξερα πως θα ‘σπαγα σε τόσα κομμάτια Χαθήκαμε στην προσπάθεια, ξένοι στα ίδια δωμάτια Απάθεια. Τα λόγια με τρυπάνε σαν αγκάθια Κουβάρια, οι σκέψεις μου κλεισμένες σε ντουβάρια Κατάντια. Δεν γούσταρα ποτέ μου ρουμπίνια, μαργαριτάρια Μόνο έντονα κοιτάγματα, χαμόγελα και χάδια Πόλη γεμάτη, μα εγώ τη νιώθω άδεια Γυαλίζουν οι ανασφάλειες στα ράφια Βαδίζουμε μόνοι στα ίδια χνάρια Παιχνίδι οι ζωές μας, τις ποντάρουμε στα ζάρια Κι είναι όλα σάπια, μάγισσες οι μέρες Να υφαίνουν τις κλωστές μας μανιωδώς Όσο εμείς ψάχνουμε το φώς μες στα σκοτάδια Μια πόρτα κλείνει άρα ανοίγει μια προοπτική Χρυσή τομή, μα η συμμετρία είναι σχετική Κι ίσως να μη σε βρω εκεί το επόμενο πρωί Μα η επιθυμία δε συνάδει με τη λογική, ποτέ. Γρήγορο βάδισμα, δεν κοίταξα πίσω, μέσα μου ράγισα Ναυάγησα στη σκέψη σου καιρό Μόλις πήγα να γιατρευτώ την πληγή σκάλισα Την άνοιξα και κάθισα κοιτώντας το κενό Το στόμα κάλυψα να μην ακούσεις την κραυγή Βαριά ποινή να κουβαλάς τον άλλο μέσα σου Κι άμα σε δω κάπου τυχαία μια αυγή Θα προσποιηθώ πως δε με μάγεψε το βλέμμα σου Δεν έχω ρέντα, χάρισμα σου το παιχνίδι Δεν έχασα κάτι στην τελική Τώρα η νύμφη με οδηγεί σε νέο ταξίδι Νιώθω χαρούμενη και κάπως νευρική Μια πόρτα κλείνει άρα ανοίγει μια προοπτική Χρυσή τομή μα η συμμετρία είναι σχετική Κι ίσως να μη σε βρω εκεί το επόμενο πρωί Μα η επιθυμία δε συνάδει με τη λογική, ποτέ Γρήγορο βάδισμα, δεν κοίταξα πίσω, μέσα μου ράγισα Μόλις πήγα να γιατρευτώ την πληγή σκάλισα Το στόμα κάλυψα να μην ακούσεις την κραυγή Κι άμα σε δω κάπου τυχαία μια αυγή Μια πόρτα κλείνει άρα ανοίγει μια προοπτική Χρυσή τομή μα η συμμετρία είναι σχετική Κι ίσως να μη σε βρω εκεί το επόμενο πρωί Μα η επιθυμία δε συνάδει με τη λογική, ποτέ