Όποιος είπε ότι η βαρύτητα είναι ανίκητη είναι ψεύτης
Πέφτουμε προς τα πάνω, απ’τον πλανήτη τους δραπέτες,
Χορεύουμε στο διάστημα οσό καταρρέει
Χορεύουμε σαν δύο έλικες DNA

Kαταρχήν, ο χρόνος έχει απορρυθμιστεί όμως εσύ,
Στο ραντεβού ήσουν συνεπής
Βρεθήκαμε στο φως στην επιφάνεια του νερού
Περπατούσαμε στα φώτα απ΄τα πλοία του λιμανιού

Παιδιά του απείρου και παιδιά του κενού
Παιδιά των άστρων, τώρα πέφτουν απ’τη γη προς τα πάνω
Στροβιλίζονται στη γη στον ουρανό να εκτοξευθούν
Με σπειροειδείς κινήσεις, ο χορός των Σαμάνων

Τώρα χορέυουμε σαν σκόνη πάνω σε ηλιαχτίδες
Σαν αδέσποτες άγριες, ηλιακές καταιγίδες
Μεσ’το κέντρο του κυκλώνα, μεσ΄το μάτι του Δία
Η εκδίκηση των Άσημων Θνητών της γαλαρίας

Κι εσύ γελάς, όλο γελάς, με τί γελάς δε μου λες
Παίζεις μαζί μου σα να ήμουν χορδές
Παίζω μαζί σου σα να ήσουνα λέξεις,
Ανεπαίσθητες άρσεις, παύσεις εκκοφαντικές

Η μουσική μας συνεχίζει μια συζήτηση από χθές
Χωρίς επίλογο, στο διηνεκές
Ένα τραγούδι για σας! Ένα τραγούδι λίγο γειά σας
Το λέμε στην υγειά σας μα εσείς κλείνετε τα αυτιά σας

Για σας ακατανόητοι, ούτε λόγιοι ούτε ανόητοι,
Απτόητοι
Ελεύθεροι τρελοί και αμετανόητοι
Κι αφού είναι όλα θέμα αντίληψης τίθεται το ερώτημα :
Ποιά είναι η φύση της πραγματικότητας;

Όποιος είπε ότι η βαρύτητα είναι ανίκητη είναι ψεύτης
Πέφτουμε προς τα πάνω, απ’τον πλανήτη τους δραπέτες,
Χορεύουμε στο διάστημα οσό καταρρέει
Χορεύουμε σαν δύο έλικες DNA

Στο πα και πριν πως ο χρόνος απορρυθμίστηκε
Ποιός νόμος της βαρύτητας, παρανομήσαμε
Όλα κινούνται πιο αργά στο βυθό
Ενώ εδώ πιάνουν ιλιγγιώδη ταχύτητα
Δεν προλαβαίνεις καν να νιώσεις εδώ
Ενώ κάτω όλα γινόντουσαν ρουτίνα και συνήθεια,

Σοβαρά, από εναν εξωγηίνο σε έναν άλλο
Πού με βρήκες μέσα σε όλο αυτό το χάος;
Από έναν χρονοταξιδιώτη σε συνάδελφο
Πού με βρήκες μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο;

Σε αυτήν την βάρβαρη εποχή του τσιμέντου και της οργής
Καθέ ζωή μοιάζει να βγαίνει από γραμμή παραγωγής
Εσύ τους γάμησες τον μύθο, είναι θαυμάσιο!
Δραπέτης από τον πλανήτη εργοστάσιο

Πού παν οι κόσμοι όταν πεθαίνουν;
Δεν ξέρω ειλικρινά, μα υποπτεύομαι ότι γίνονται κομμάτια μας
Κι άν κάτι πέθανε σίγουρα βασικά
Είναι ο τρόπος που κοιτούσανε τα μάτια μας
Κι αν κάτι πέθανε με λυγμό και πάταγο
Είναι οι αντιληψεις που είχαμε στα κεφάλια μας

Η βαρύτητα μας τράβηξε κάτω, δεν την νικήσαμε
Μα στο υπόσχομαι θα ξαναπροσπαθήσουμε
Κι άφου γίναμε και οι δύο έλικες DNA
Είν’το καθήκον μας να γεννηθούν νέοι
Κόσμοι