Είναι επιστροφή στο γκρίζο
Στο βρώμικο ρεαλισμό που είχα αφήσει πίσω
Απ’τη γενιά που έναν Δεκέμβρη ήτανε στα δεκαεπτά
Και ερωτεύτηκε τον κόσμο που δε μέσα στις εκρήξεις
Δεν ήταν φάση τελικά, κι αν όλα πήγανε καλά
Όταν τ’ ακούς αυτό θα χω τριανταρίσει

Θα είναι 1η Ιουνίου, θα σου φωνάζω απ’τα ηχεία
Πως έχω τα ίδια μυαλά που μάζεψα σε μια πορεία
Σε μια θολή πια εφηβεία,
και ας έχει περάσει μία, κι άλλη μισή δεκαετία

Αυτό το γράμμα στο γράφω με δυναμίτη
Είναι ο πόνος μιας γενιάς με το μέλλον για παραλήπτη
Για μέρες που ‘ταν ντάξει, για άλλες που ‘ταν μαρτύριο
Το ραπ για μένα δεν είναι μουσική μα καταφύγιο
Το γράφω για να αγγίξει τα περίεργα παιδιά
Που δεν μπορούνε να κρατήσουνε μια σταθερή δουλειά
Που δε μεγάλωσαν ποτέ, που ακόμα δεν έχουν στρώσει
Και για κάτι παλιές φίλες που ελπίζω να χουνε κόψει
Για μέρες που μετρήσαμε σε g και σε δισκία,
Για επισκέψεις σε μια φίλη σε τρία ψυχιατρεία

Αυτό ‘ναι για τις κρίσεις πανικού,
Που δεν μπορόυσα να αναπνεύσω, πετιόμουν απ΄το κρεβάτι
Είναι όμως και για τη Μαρία μου,
Που μόνο η αγκαλιά της με κοίμιζε κάθε βράδυ

Κι αν κάτι έμαθα ως τώρα είναι αυτό
Αξιοπρέπεια δε σήμαινε ποτέ μην πέσεις χάμω,
Σημαίνει άμα πέσεις, είμαστε για σένα εδώ,
Αξιοπρέπεια σημαίνει
Σφίξτο χέρι, σήκω πάνω!

Αυτό ‘ναι για την καταθλιπτική,
Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και για άλλα τόσα
Χωρίς όνομα,
Τους φόρεσα μια μάσκα και τα ονόμασα η Αρρώστια
Είναι όμως και για το sedatephobia
Χάρις σε αυτά τα κωλοπαίδια την παλεύω τόσα χρόνια
Και

Θυμάμαι την ζωγράφισα πριν χρόνια
Την θύμωμένη φάτσα μας με το ραμμένο στόμα
Ξέρω! Μοιάζει με των Onyx, το No Fear, τον Jack Scelington
Με μια φλέβα που ναι έτοιμη να σκάσει πια στο μέτωπο

Πού να το φανταστώ πως θα χωρούσε τόσα όνειρα;

Πως ανθρωποι που αγαπώ τόσο βαθειά τόσο απόλυτα
Θα την βάραγαν στις γάμπες και τον θώρακα
Δεν θα την άλλαζα ακόμα και αν ζωγράφιζα πιο όμορφα
Κάπως χώρεσε στο βλέμμα της το συλλογικό μας όραμα

Ξέρεις δεθήκαμε τόσο, που αναρωτιέμαι στα αλήθεια
Πώς στο διάολο μια μέρα όλο αυτό να τελειώσει;
Οι συνέλες, οι χαβάδες, οι καυγάδες, τα βρισίδια
Κι όσα γράψανε οι φίλοι μου, αλήθεια με έχουν στοιχειώσει

Κι ισως σε χίλια χρόνια ξαναγεννηθούμε,
με άλλα ονόματα, άλλα σώματα, άλλα βιώματα
Φαντάσου!
Σε έναν άλλο πλανήτη,
Ή ένα εδώ που δεν ‘ναι εδώ ακόμα
Κι αν δεν τους βρω εγώ εκείνοι ξέρω θα με ψάξουν

Κι όταν βρεθούμε ξανά θα αγκαλιαστούμε δυνατά
Δε θα προσέξουμε πως μας τυλιγουν φλόγες
Νάρκισσοι Νέρωνες παιδιά που ένα βράδυ σαν αυτά
Θα βγούμε και θα κάψουμε τις πόλεις
Πριν γίνουμε όμως πυρκαγιά σας τραγουδάμε ειρωνικά
‘’Τί καλλιτέχνες χάνει αυτός ο κόσμος’’


Κι αν κάτι έμαθα ως τώρα είναι αυτό
Αξιοπρέπεια δε σήμαινε ποτέ μην πέσεις χάμω,
Σημαίνει άμα πέσεις, είμαστε για σένα εδώ,
Αξιοπρέπεια σημαίνει
Σφίξτο χέρι, σήκω πάνω!

Κι όταν βρεθούμε ξανά θα αγκαλιαστούμε δυνατά
Δε θα προσέξουμε πως μας τυλιγουν φλόγες
Νάρκισσοι Νέρωνες παιδιά που ένα βράδυ σαν αυτά
Θα βγούμε και θα κάψουμε τις πόλεις
Πριν γίνουμε όμως πυρκαγιά σας τραγουδάμε ειρωνικά
‘’Τί καλλιτέχνες χάνει αυτός ο κόσμος’’( και καλάα)