Κυοφορώ την Αρρώστια κι όσο μεγαλώνει μου πιέζει τα εντόσθια παίζει με τις σκέψεις μου όταν κυκλοφορώ πειράζει τις συνάψεις στο μετωπιαίο λοβό είμαστε τρεις και περιμένουμε τον τέταρτο ''ψήνεσαι?'' μου λεν κι ''αν ναι, πόσο τις εκατό?'' είπα ένα ναι μα ήταν ψεύτικο ξενέρωσα μετά από κάνα τέταρτο έκαστος στο είδος του και αυτός θα βγάλει κέρατο μου το πε το ανθρωπάκι που χω πίσω από το μέτωπο ο τρόπος που τα βλέπω είναι χακάρισμένος κώδικας καλύτερο από διαταραχή προσωπικότητας με χασε ο δόκτωρας μες τη μάζα νιώθω μόνος,οι εμμονές μου και γω νιώθω αόρατος,σα να μουν MuDu στο νερό νιώθω ένοχος,σα να έχω κάνει κακό το κρατώ μέσα μου,κι έτσι κάποια στιγμή θα εκραγώ θα γίνω αστρόσκονη,θα με ρουφήξει ο ουρανός το ρουθούνι του θεού σου θα ματώσει απ'αυτό θα σε ρωτήσει ''πού το βρήκες πάλι αυτό το σκατό?'' σέρνονται ψίθυροι στους τοίχους και ένα γέλιο πνιχτό να τρεμοπαίζει.σα φως από σπασμένο φανό δεν ήμουν έτσι από πάντα φταίει η σιωπή μωρό μου όταν κοιμούνται τα παιδιά όπως και όταν τα σκοτώνουν ξερνάω μαύρο το περνάω για μελάνι και σου γράφω το κρατάω μες το στόμα μου για να χω για μετά ή απλά έχω παραισθήσεις σου γράφω με ξερατά? η αλήθεια πονά Κυοφορώ την Αρρώστια κι όσο μεγαλώνει μου πιέζει τα εντόσθια παίζει με τις σκέψεις μου όταν κυκλοφορώ πειράζει τις συνάψεις στο μετωπιαίο λοβό μου λέει αν δε φοβόσουν τις συνέπειες για πες τι θα μου έκανες? της λεω θα σου βγαζα τα μάτια και μετά τα δικά μου θα φόραγα τα μάτια σου στα μάτια μου καρδιά μου και θα βλεπα τον κόσμο όπως τον βλέπεις εσύ θα είχε χρώματα απ'αυτά που μου χουν λείψει πολύ μα σ'αγαπώ τόσο πολύ που δε παίζει να σου δώσω τα δικά μου και θα σ'άφηνα τυφλή θα έπαιρνα το χέρι σου,ή μάλλον τα δυό χέρια σου. θα άγγιζα τον κόσμο,εγώ μετά στη θέση σου θα έπαιρνα τα πόδια σου να πέρπατώ στον κόσμο σου θα έπαιρνα τη γλώσσα σου να μου λέω τα λόγια σου κι αυτό απ'αγάπη άπειρη,νομίζω πως θα σ'άφηνα ανάπηρη ό,τι άγαπώ το σφίγγω,το πνίγω στην εμμονή, δε ξέρω καν αν σ'αγαπώ ή αν θελώ να είμαι εσύ απλά φοβάμαι σαν παιδι,απλά φοβάμαι τη σιωπή δεν ήμουν έτσι από πάντα φταίει η σιωπή μωρό μου όταν κοιμούνται τα παιδιά όπως και όταν τα σκοτώνουν Κυοφορώ την Αρρώστια κι όσο μεγαλώνει μου πιέζει τα εντόσθια παίζει με τις σκέψεις μου όταν κυκλοφορώ πειράζει τις συνάψεις στο μετωπιαίο λοβό

3πδ Αναπτερώθηκε το ηθικό μου είναι ακμαιότατο έριξα τον πύργο της Βαβέλ βγαζόντας ένα τραπουλόχαρτο προτείνω τον κόσμο σας να κάψω ή να πυρπόληθώ παίρνω το Συνταγμά της χώρας το κάνω κωλόχαρτο στο τώρα Θριπιντί και MaryShaw Πλάτωνας και Πανδώρα φέρνω δώρα σα να είμαι Δαναός χάνω το φως, Δαιμονάς τριπολικός για συγκεντρώσου το σάπισμα αρχίζει εντος σου και καταλήγει με νεκρούς στην αλλη άκρη του κόσμου τα κολαστήρια του πλανήτη βγάζουν σήμα καπνού καθρέφτης της δημοκρατίας μιας ζωής εγκλεισμού ο πανταχού παρών δυνάστης με πλοκάμια παντού και ένα homunculus μιλά από μια μεριά του μυαλού κι είμαι στη μέρα μου,σκότωσα τον μπάτσο που χα μέσα μου υποθέτω πως τον έβαλαν γιατροί κατά τη γέννα μου και έχω μια σφαίρα τελευταία,ωραία? γι αυτό στο παίζω τρέλα ισώς να ναι για σένα,ισως να ναι για μένα εγώ δε πάω καλά ή δε πηγε καλά η μέρα Αναρωτιέμαι Stam κοιτώ το σκότος και, πίσω με κοιτά νωχελικά παίρνω το όπλο και το φέρνω προς τον κρόταφο το χαμηλώνω ,κα σκάω ένα μικρό χαμόγελό ακόμα μια μέρα ολοζωντανος και σκάρτος οπως και κάθε άνθρωπος,απαραδεκτός, ευαλωτος,φθαρτός και κατά βάθος φιλικός εκτός και αν παίζει αλκοόλ οπότε άστατος και άτσαλος δαμάζω το force σε κάθε μόριο, είναι το εμποριό,οργάνων μουσικών σε επίπεδό εγχωριό,ευρωπαικό,παγκόσμιο φυλάω λίπος υποδόριο ρουφάω λίγο υδροχλώριο και είμαι στο οριο να τα τινάξω πριν καν να φάω πρωινό βάζω το μυαλό μου σε ένα μπολ και το κοιτώ. το πετώ στο shaker σαν πιστός sedater στην τελική μια καλή μέρα θα ναι αυτή που δεν θα υπάρξει αναστολή και θα πνιγεί μέσα στο αίμα του καθέ τσοςμπα με άστακοστολή στάζω στις σκέψεις μου χολή βάζω τις λέξεις σε φορμόλη ξεπουλιέμαι στη μονόπολη μέχρι το χρέος μου να με οδηγήσει φυλακή κοιτώ το σκότος και πίσω με κοιτά... 3πδ δεν είναι η ατμόσφαιρα που είναι βαριά εμείς βαρύναμε,μα είναι ένα βάρος δίχως όγκο μια δύναμη ελκτική που μας τραβά πιο κοντά μια μαύρη τρύπα που ρουφά ολοκληρό μου τον κόσμο και οι μέρες μου περνάνε δίχως λόγο.... MaryShaw Τι να σου περιγράψω? να κλάψω ή να φωνάξω? να σου μιλήσω δυνατά ή να σωπάσω? είμαι στον άσσο,τίποτα δεν έχει αλλάξει απ'τα παλιά απλά τα ρούχα μου ειν φθαρμένα τα μάτια μου πιο θολά κοίτα δεν το προσέχει κανείς,και δεν φαίνεται καθόλου,το ξέρω δεν το αφήνω να με πάρει άπο κάτω όταν υποφέρω πια τα καταφέρνω με τα χρόνια γελάω όλο και πιο συχνά μα ο θυμός και η οργή δε καταπνίγονται,να! κοίτα το τέρας να με σχίζει στα δύο και να γελά δυνατά καθώς η σάρκα μου πέφτει στο πάτωμα σαν κυταρρα νεκρά το φως με τυφλώνει μες το σαλόνι,ακόμη και το ταβάνι κατεβαίνει συνέχεια απειλητικά με καρφώνει τριγύρω σκόνη,εγώ της ξέφυγα μα αυτή συνεχίζει σκοτώνει το σύστημα με σκλαβώνει μα μαι το λάθος γρανάζι που όλη την ώρα στραβώνει προκύπτει πρόβλημα προβλέπω το τέλος ζυγώνει Κάποιος Λείπει στην πιο απόμερη,απομονωμένη άκρη του κόσμου στεκομαί μπροστά στο χείλος του γκρεμού μακριά απο όλους μου πανέ πως θα μου ανήκει άμα πέσω με ξεγέλασαν έπεσα και τωρά ειμάι δικός τους μα οσό κατρακυλάω,το κεφάλι μου χτυπάω,σε μεθύσια και εμονές σα να χα αμνησία ξεχνάω και αφού οι γιατροί θέλουνε γκαφς δεν έχω για να πάω λίγη ντοπαμίνη και κείνη πλέον οι λόγοι που γαμάω μη πας πίσω το track,όντως είπα αυτό που άκουσες σκάμε back2back με Μούρο Μαίρη Σταμ και άφρισες μπλα-μπλα-μπλα εδω δε ξέρω τι να γράψω μα βγαινεί κομπλέ στο flow και έτσι ο Μούρος το κρατά εχώ το μίσος δεξιά στο στηθός κι ίσως στο μυαλό μου την ιδέα ότι δεν είμαι πλέον ίσιος εχώ το μίσος δεξιά στο στηθός κι ίσως αυτό να ναι που βαραίνει το συγγράφικό μου ύφος 3πδ δεν είναι η ατμόσφαιρα που είναι βαριά εμείς βαρύναμε,μα είναι ένα βάρος δίχως όγκο μια δύναμη ελκτική που μας τραβά πιο κοντά μια μαύρη τρύπα που ρουφά ολοκληρό μου τον κόσμο και οι μέρες μου περνάνε δίχως λόγο....

έχει καιρό βροχερό μικρός ο κόσμος,σήμερα το κάνει αισθητό λέω να βγω να μη βγω, τζάμπα τα φράγκα μα σπιτί να κοιμηθώ δε μπορω.. πού να γυρίζεις? στην ευθεία, τα πρόσωπα θολά χωρίς αξία πήγε μία αναρωτιέμαι πώς αλλάξανε τα πάντα? ίδια μέρη ίδιες φάτσες ίδια ζάντα κι όμως πια δεν έχει πλάκα πού να γυρίζεις? σ'αναζητώ Σαλόνικα, καπού τα ξημερώματα, σα φούντα που χει πέσει στα πλακόστρωτα, κ έχω πατηθεί σα να μαι τσίχλα στο οδόστρωμα πού να γυρίζεις? το χω κόψει μα, η νύχτα αυτή μου μοιάζει παλιά ζητώ τσιγάρο απ'τη κοπέλα από ένα τζάνκι φωτιά κοιτώ τη θάλασσα απ'τη Γούναρη και κάπως μου θυμίζει πού να γυρίζεις? εγώ γυρίζω στα ίδια μέρη σα σβούρα μέσα στη σούρα εγώ γυρίζω,γυρίζω,γυρίζω σαν ανεμοστρόβιλος

θυμάμαι ήσουν έτσι από παιδί σε μία σπίθαμή της γης να προσπαθείς σπίθα να βρεις για να καεις ο πιο χαρούμενος προάγγελος αυτοκαταστροφης τοπόθετώ τον όλεθρο στις λέξεις σαν υπόθετο υποθέτω πως το θέτω με τρόπο κατανόητό απ'το άλφα κυκλωμένο ως το άλφα το στερήτικό σύνδρομο που στο δρόμο μου φέρνει κάποιο κωλάδικό φωτιά στο άδικο κι όμως με άδικώ στο τέλος το νόημα είναι ο κύκλος που με εγκλώβισε στο κέντρο έχω στο να χέρι τεντωμένο ένα σύρμα απτο λαιμό μου τυλιγμένο να κοιτά προς τα επάνω να θέλω να κρεμαστώ απ'τον ουρανό και να μη φτάνω και θυμάμαι πως αυτό ήταν εξαρχής το πρόβλημά μου δε μου φτάνω όσα ζήσαμε,στο ζύγι άμα βάλω νιώθω το σύμπαν με ρίχνει σκοτοδινη μου τη δίνει μπουσουλάω μες τη πόλη ψάχνοντάς σεροτονίνη ένα φίλο,μία φίλη,ένα feeling ή το ένα δαχτυλίδι να γίνω αόρατος να μη με δεις σκουπίδι από μικρό παιδί τον ήλιο ήθελα να αγγίξω μα όσες βόλτες κάνω γύρω του τον τρόπο δε βρίσκω μου πες ότι θα με κάψει και να μην το προσπαθήσω άσε τον τρελό στη τρέλα του σου πα μη σου γαμήσω ολα μαζί κάπως το χάωσα,σου λέω το νόημα είναι ο κύκλος που με εγκλώβισε στο κεντρο έχω στο να χέρι τεντωμένο ένα σύρμα απτο λαιμό μου τυλιγμένο να κοιτά προς τα επάνω να θέλω να κρεμαστώ απ'τον ουρανό και να μη φτάνω και θυμάμαι πως αυτό ήταν εξαρχής το πρόβλημά μου δε μου φτάνω θυμάμαι ήσουν έτσι από παιδί με τα ίδια τα χεράκια μου έβγαλα τα ματάκια μου κι ας ήθελα να δω το τι θα γίνει μετά όλοι εμείς ημίτρελοί ημιθανείς οι μη αρτίμελείς σκιές μίας διάφανης ζωής και μεις τωρα διάφανοι σχεδόν αόρατοι και σύ? σε μία σπίθαμή της γης να προσπαθείς σπίθα να βρεις για να καεις μα έφυγες τόσο νωρίς που τώρα λείπεις και όσο μου λείπεις τα θυμάμαι ξανά ήμουν παιδί και ήτνα απόγευμα πετούσαμε στα σύννεφα ρωτούσα ''Ποιά βαρύτητα'' ενώ έκρινα τον κόσμο από δύο μάτια σίγουρα μα η βαρύτητα των λόγων μου με έριξε στο έδαφος ποιός Ίκαρος ποιός Δαίδαλος δε με καψε ο ήλιος μα κατέληξα καμμένος είναι βέβαιο θυμάμαι ήσουν έτσι από παιδί αν πήγαινα το χρόνο πίσω να σε βρω να σου μιλήσω? αν θα μ'άκουγες αναρωτιέμαι Μπα... θυμάμαι ήσουν έτσι από παιδί πώς να σου πω πως όλα πήγανε στραβά? και θα λεγα να σαι καλά εκεί που είσαι 'αμα πίστευα μα η πίστη δεν είναι όπιο για μας μα πολυτέλεια ήταν όλα για το τώρα και οι συνέπειες στι ύστερα τάσεις αυτοκατάστροφής ή παιδική αφέλεια? τα πάντα λέγαμε ανήκουνε στους ονειροπόλους μα συ λείπειςκαι γω κώλος απτα ξύδια να νομίζω πως σε είδα Να! νομίζω πως σε είδα γύρω μου μόνο κυνικοί και βολεψάκηδες και γω μία απτα ίδια μα από μέσα νιώθω ίδιος ο χρόνος δεν υπάρχει ή ο χρόνος είναι κύκλος? γύρω γύρω από τον ήλιο γύρω γύρω θυμάμαι ήσουν έτσι από παιδί σε μία σπίθαμή της γης να προσπαθείς σπίθα να βρεις για να καεις ο πιο χαρούμενος προάγγελος αυτοκαταστροφης 'Αν ο χρόνος δεν υπάρχει τότε πώς υπάρχεο θάνατος? Άν ο χρόνος δεν είναι γραμμικός ίσως όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα σε μια αιώνια στιγμή Άν τα χρόνια είναι ταξίδια γύρω από τον ήλιο τότε οι ζωές μας είναι μια σειρά από ομόκεντρους κύκλους για αυτό δεν εφάπτονται 'οταν θέλουμε να επικοινωνήσουμε σπάμε τους κύκλους και ανοίγουμε δρόμους προς το κέντρο Έτσι δημιουργούμε το Λαβύρινθο

"H πραγματικότητα? η πραγματικότητά σας κύριε είναι μόνο ανοησίες και ψέμματα, και είμαι χαρούμενος να δηλώσω ενώπιον σας πως δεν έχω ΚΑΜΙΑ αίσθηση της πραγματικότητας" -Βαρώνος Μυνχάουζεν ------------------- Είμαστε οι άτυχοι οι μπάσταρδοι οι άσημοι θνητοί τα τραγούδια μας γλεντάνε με τις τύψεις των ανθρώπων ερωμένες και εραστές με τη ζωή μα είμασταν τόσο φορτικοί που μας παράτησε και αυτη ακομά τη κυνηγάμε για ένα χαδι στον επίλογο βγάλε τα arnette ρε μάτια μου να δω τα δυό σου μάτια κομμάτια και να χαθούμε στα σοκκάκια πριν μας βάλουν βραχιολάκια αλλα μπααα... σου πα έλα να κουρνιάσουμε στο ύψιλον της νύχτας και συ μου πες είμαι κάφρος ένας χάλια χιουμορίστας ποτέ δε το κατάλαβα αυτό για ποιό λόγο το ύφος σου ήταν τόσο σοβαρό η σοβαρότητα είναι ασθένεια με τη σοβαροφάνεια και συ τόσο δεμένη μα αυτός ο κόσμος είναι μόνο ένα μεγάλο αστείο γέλα μπροστά στο θηρίο γέλα μπροστά του δε σε βλέπω να γελάς κινούμαι μες τη πόλη σαν την άδικη κατάρα ψάχνοντας στα συντρίμμια την καλύτερη μου μπάρα με βλέπει ο μεγάλος αδερφός και έκοψε τις φλέβες του από τη βαρεμάρα μα το κάνω με το πάσο μου εντάξει? η ζωή λίγο πολύ είναι σαν τη jazz βγαίνει καλύτερα αν αυτοσχεδιάζεις είμαι μια πιθανότητα που ανάρωτιέται μόνη της πως γίνεται να είσαι τόσο όμορφη και αν με πιάσουνε μαζί σου θα τους πω "είμαι το αγόρι της δίπλανής ψυχιάτρικής πτέρυγας" και θα χαθούνε οι έλπίδες να γνωρίσω τη μητέρα σου μα πριν μου βάλουν τον μανδύα και με πάρουν σηκωτό θα προλάβω να σου δώσω ένα φιλί στο λαιμό το πήρα απόφαση καιρό αν είναι να μαι πειραγμένος να χω -έστω- αυτοπεποίθηση σε αυτό Είμαστε οι άτυχοι οι μπάσταρδοι οι άσημοι θνητοί τα τραγούδια μας γλεντάνε με τις τύψεις των ανθρώπων ερωμένες και εραστές με τη ζωή μα είμασταν τόσο φορτικοί που μας παράτησε και αυτη ακομά τη κυνηγάμε για ένα χαδι στον επίλογο συνειρμοί και ένα beat στο μυαλό μου το κύκλοθυμικό θυμικό μου το θυμό μου επώ μου, το υπερΕγώ μου κρασάρει σαν Chrome τα- -ξίδια γύρω απ τον ήλιο να πάρω το φως του τα ξύδια μ'αφήσαν μισό να εξηγήσω βαδίζω το δρομο μου πισω μήπως μπορέσω να μη σε γνωρίσω το κύκλοθυμικό θυμικό μου κα- τακερματίζει τον ψυχισμό μου α- ναπαριστα σκηνές βίας και τρόμου να μου υπενθυμίζει τον θανατό μου ε- νάντια στον γκρίζο και βρώμικο ρεαλισμό τους πήρα χώρο και χρόνο για μας χώρο και χρόνο δικό τους ---Σαν τα παιδιά του rave βλέπω κύκλους εγώ και οι φίλοι μου ασχημόπαπα δεν γούσταρούμε κύκνους είμαστε λίγοι και ότι λέμε είναι για λίγους είμαστε λίγοι μα αρκετοί για αυτούς τους λίγους γράφουμε στίχους και μετά το αποστηθίζουμε είμαστε λίγο γιούχου γεννηθήκαμε με μνήμη σε ένα κόσμο που χει google μα μωρό μου χαμογέλα η ζωή δε σου οφείλει ήταν εδώ πριν από σένα μωρό μου χαμογέλα η ζωή δε σου οφείλει ήταν εδώ πριν από σένα όλους τους γάμησε η ζωή δεν είσαι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος η ζωή είναι διεμφυλική και έχει πέος όλους τους γάμησε η ζωή δεν είσαι η πρώτη ούτε η τελευταία η ζωή είναι διεμφυλική και είναι ωραία και όσο με δένουν χειροπόδαρα μισώ το μελό παρόλα αυτά ήθελα τόσο να σου πω σ'αγαπώ σ'αγαπώ όσο τα κάλια τις ασπίδες των ματάδων όπως ο μισογυνισμός τις ατάκες των ραπάδων σ'αγαπώ όπως τα λούκια το κεφάλι του φασίστα όπως τα χελονονιντζάκια αγαπάνε την πίτσα το θέμα λήγει το αίμα έπηξε σα θρόμβωση δε γεννά η γειτονιά νέα μυαλά παίζει εμμηνόπαυση εγώ και συ μια τρύπα στου σπιτιού την οροφή μια εμμονή απ'το δωμάτιο στον ούρανό τη γη τη κόλαση σε μια στιγμή γεράσαμε δεν μπόρεσα να σηκωθώ απ'την οστεοπόρωση και ούτε και συ γελάσαμε πεθάναμε ξανά απ'την αρχή δε στο γράφω αυτό με λέξεις πιασ'το feeling και άστο εκεί το μοιράστηκα? χρεώθηκα με ειπάν κομμουνιστή μετά έφυγες και συ και φεύγουνε και χάνονται οι άνθρωποι και ελπίζουμε τουλάχιστον να γίναμε λόγος να αυνανίζονται Είμαστε οι άτυχοι οι μπάσταρδοι οι άσημοι θνητοί τα τραγούδια μας γλεντάνε με τις τύψεις των ανθρώπων ερωμένες και εραστές με τη ζωή μα είμασταν τόσο φορτικοί που μας παράτησε και αυτη ακομά τη κυνηγάμε για ένα χαδι στον επίλογο -------------------------- ''και αυτή είναι μια από τις πολλές περιπτώσεις που συνάντησα το θάνατό μου και αγαπητέ μου κύριε,σας το συστήνω ανεπιφύλακτα" -Βαρώνος Μυνχάουζεν

Πίνω και παραφέρομαι με χάνω και το χαίρομαι το χάνω όταν σκέφτομαι δε σκέφτομαι και τόσο συμπερασματικά ήμουνα μόνος απ'τη γέννα μου η τρέλα μου το ξέρω πως θα πάρει τα ηνία για να με αποτελειώσει δεν έχει αριθμούς μα είναι μαθηματικά όσα σου είπα ξύπνα γυρίζω μεσ'τη πόλη σα χαμένος πάλι; παιδί που παίζει αποπειράται πόσα παίζει να χωρέσει ένα κεφάλι το γεμίζει μα δεν υπάρχει αμαρτία ικανή για να γεμίσει το παιδί έχε το νου σου το παιδί κάνει ότι θέλει τα χέρια του έχουν θράσος και αγγίζουνε τα πάντα ψυχή και σάρκα είναι δικά του τώρα; είναι δικά του για τώρα; είμασταν ένα γιατί μιλάω για αυτόν και όχι για μένα; ήμασταν ένα; νομίζω ίσως απλά μ'αρέσει με τρελούς να με ταυτίζω μου πε γούσταρα και το'κανα άρα μάλλον θα το θελα δεν το ξερα πως το θελα μα το θελα και το κανα τι νόημα να βρω λοιπόν μετά στο μετανιώνω; αν μετανιώνεις τα όμορφα ο κόσμος ασχημαίνει σε κονταίνει και σε θέλει να παρακαλάς σκυφτός για τα αυτονόητα κι αυτό δε με καυλώνει κι αφού δε με καυλώνει,δε θα με αναπαράγει μα αν δεν αναπαραχθώ θα μαι απλά πληροφορία στο κενό χωρίς συνέχεια και ειρμό θα χαθώ εγώ που όταν φάσωσα τη Θάνατο αυτή έκανε εμετό έχε το νου σου στο παιδί η ηθική είναι φυλακή ο μηδενισμός μια μαλακία χωρίς ελπίδα καμία πια δεν ανήκουμε στο μέλλον μα γουστάρουμε το βίωμα το δράμα και τα ξύδια και όχι το τέλος που πρέπει όχι όχι το τέλος που μας πρέπει όχι ένα άλλο μα θυμίζει παραμύθια τα πιο αγνά πιο παιδικά τα πιο ηλίθια ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα βρήκαν μία πόρτα και μπήκαν σε παράλληλο σύμπαν και γαμηθήκαν γίναν σκόνη σκορπιστήκαν γίναν φως γίναν το σύμπαν ή απλά γίναν; κράτησε μία στιγμή μα ήταν όμορφα δεν ήταν; κοίτα δεν είχε αριθμούς μα ήταν μαθηματικά όσα σου ειπα

Παιδί των άστρων πέφτω απ΄τον ουρανό με καταπίνει η γκρίζα δίνη και με φτύνει μισό λεπτό αργότερα τυφλώθηκα και ψάχνω το φως μου σε όλες τις Μητροπόλεις του κόσμου δεν μπορείς να χαθείς άμα δε ξέρεις που πας ούτε να μη το βρεις άμα δε ξες τι ζητάς χωρίς ελπίδα και μέλλον χωρίς πατρίδα και θέλω ταξιδεύω σε τίποτα δε πιστεύω Είμαι τα πάντα και είμαι το τίποτα είμαι ο θάνατος εν ζωη είμαι υπάρχω σα να μουν αντίφαση αντίνομία και επίθεση απόφαση πόλεμος και ώθηση είμαι απάντηση μου και ερώτηση πίστη που αρνείται θεούς και βράχους σηκώνει ένας Σίσυφος ήσυχος μέχρι να βγάλει περίστροφο το σπίτι στοιχειώνει δεν είμαστε μόνοι οι παίδικοί μου φόβοι κοιμούνται σαλόνι τουλάχιστον έχω επισκέψεις ακόμη δεν είναι όλοι οι κυνικοί απογοητευμένοι ρομαντικοί κάποιοι απλώς γεννηθήκανε κωλόπαιδα και έχω ζήσει, πιο πολλά από οσα θυμάμαι να χω ζήσει και θυμάμαι πιο πολλά από όσα έχω ζήσει σ΄αναμνήσεις ταξιδεύω σε σύμπαν αδέσποτο και άγονο ξένος σε απέραντη έρημο και έχω τη πίστη πως κάποτε όποτε φορτίο γελώντας θα αφήσω στους πρόποδες θα μαι η σφαίρα η θαλάμη το γκάνι το χέρι ο κρότος το σώμα που πεφτει θα το χω επιλέξει έτσι; όταν επιχειρούμε να χωρέσουμε την εμπειρία μας σε λέξεις κάτι χάνεται πάντα έτσι; κάτι από την ολότητα που μόνο εσύ τη βίωσες κάτι απ΄την αμεσότητα χάθηκε και στο γείωσε πώς να σου γράψω απόψε για όσα θέλω να σου μιλήσω; πολύ υγιής για να το πιάσεις και γω τρελός να στο εξηγήσω άφησα πίσω το μέλλον τα θέλω όνειρα πρόσωπα και όσα μαθαίνω tabula rasa,παιδί ταξιδεύω σε τίποτα πια δε πιστεύω Παιδί των άστρων πέφτω απ΄τον ουρανό με καταπίνει η γκρίζα δίνη και με φτύνει μισό λεπτό αργότερα τυφλώθηκα και ψάχνω το φως μου σε όλες τις Μητροπόλεις του κόσμου δεν μπορείς να χαθείς άμα δε ξέρεις που πας ούτε να μη το βρεις άμα δε ξες τι ζητάς χωρίς ελπίδα και μέλλον χωρίς πατρίδα και θέλω ταξιδεύω σε τίποτα δε πιστεύω Παιδιά των άστρων, γέννημα από ιδέες κι από πόλεμο οι σπόροι της εξέλιξης πέσαν σε μια χερσόνησο κουβαλώντας μια πικρία στο χαμόγελο κληρονομώντας μια ανάμνηση θολή απ'τη Μακρόνησο Γυρεύω αυτό που κείτεται ... πιο κάτω από το λόγο μας εκεί, στην αλληλεπικάλυψη των κόσμων μας Αυτό που βρίσκεται εκεί που δεν βολεύομαι ένα μέρος να κυρήττεται το τέλος των πιστεύω μου Να βρώ ένα βράδυ να ναι λόγος για να φύγω πρωί να γράψω στίχο που δεν ξέρω ότι έχω ήδη σκεφτεί είμαστε κόσμοι συνεχώς μεταβαλλόμενοι, αν μείνεις θα είσαι ένα ταξίδι που τα ξύνει Δεν έχει τέλος το ταξίδι, εκεί όπου θα φτάσεις είναι ο δρόμος που θα φύγεις, μα εσύ... επιρρεπής στο αδιέξοδο... είσαι ο αφέντης του κενού σου κι είναι υπέροχο ,(το ξέρω) παρέχει μια σκάλα που οδηγά στον εαυτό σου μαζί σου ένα μικρό μαύρο σκυλί που δε θυμόσουν ανεβαίνεις μα βυθίζεσαι , η σκάλα παίρνει ύψος και τυφλό στα σκαλοπάτια σε οδηγάει ο μαύρος σκύλοςς.... (Φύγε!) Το σύμπαν θέλει ονειροπόλους θα πεί... πήραμε σβάρνα όλους τους δρόμους Ταξιδιώτες, μόνες και μαζί εντός του πλήθους όχι αθάνατοι,Άπειροι ,πιθανότητες ονείρου! Εδώ παίζεται η ζωή μας , δε χωράει σ'ένα πρόγραμμα. εδώ παίζει η ζωή όπως την ξέρεις να ναι πρόγραμμα , και οι προγραμματιστές μεθυσμένοι τα Σαββατόβραδα Με βάζουνε να δω τι πάιζει στο Κινηματόραμα (Χ2) Παιδί των άστρων πέφτω απ΄τον ουρανό με καταπίνει η γκρίζα δίνη και με φτύνει μισό λεπτό αργότερα τυφλώθηκα και ψάχνω το φως μου σε όλες τις Μητροπόλεις του κόσμου δεν μπορείς να χαθείς άμα δε ξέρεις που πας ούτε να μη το βρεις άμα δε ξες τι ζητάς χωρίς ελπίδα και μέλλον χωρίς πατρίδα και θέλω ταξιδεύω σε τίποτα δε πιστεύω (Χ2)

Πού παν οι κόσμοι όταν πεθαίνουν; Πού πάνε; Είμαι εξωγηίνος έχω έρθει απ΄το διάστημα απ΄τον πλανήτη Namek τον Krypton ή τον Κ-PAX δεν θυμάμαι δε με νοιάζει πολύ περαστικός απ΄τη γη περαστικός όσο και συ νιώθω ξένος με σας σαν τον Μερσώ του Καμύ νιώθω ξένος με σας μα δε θα κάτσω πολύ Πού παν οι κόσμοι όταν πεθαίνουν; είμαι ενέργεια δεν έχω μορφή είμαι μόρια φωτός συνείδηση και ροή είμαι ιός είμαι ιδέα βρήκα ένα ξενιστή συμβιωτικά παρασιτώ με ενα χιμπατζή σου λύνω εγώ την απορία δεν υπάρχει ψυχή είναι ψευδαίσθηση ανάγκη άμυνα εγκεφαλική δεν υπάρχει άλλος κόσμος ή υπάρχουν πολλοί; τρέφεις την όρεξη και συ για να τον δεις να καεί; η καταστροφή του κόσμου όμως δεν έρχεται ποτέ είναι απ΄το ίδιο υλικό με τη θρησκεία σου μια πρωτόγονη ευχή δεμένη με το DNA και προσεύχεσαι κρυφά στο δήμιο ή στον σωτήρα σου είναι εύκολο να δεις πως είμαστε μηχανές βιοχημικές βιολογικές μα μηχανές με προβλέψιμες συμπεριφορές με τάσεις μιμητικές με έφεση στο να ακούν και να υπακούν εντολές Πού παν οι κόσμοι όταν πεθαίνουν; πειθύνιοι εργάτες ψυχανάγκες πελάτες παραμόρφωμένες πλάτες που κρατάν τον ουρανό ένας θρόνος από πτώματα υψώνεται στον θόλο μα δεν διακρίνω το ποιός κάθεται από εδώ ο θεος; η σημαία; το δολλάριο; το ευρώ; ο θεός η σημαία το δολλάριο το ευρώ ζούμε συλλογικές ψυχώσεις μια μαζική παραίσθηση σκοτώνονται σκοτώνουν πλέον δεν τους κάνει αίσθηση κι όποιος ξεφεύγει απ΄τη ψευδαίσθηση είναι ψυ ε; κλείστε τον σε ψυχοκελί με αγωγή η συνταγή είναι στο περίπου δε θα σαστε ελεύθεροι ποτέ κάποιοι θα λείπουν είναι τακτική του κτήνους να βαφτίζει τρελούς τους εξωγηίνους έχει δίπλα του τη μάζα τη δύναμη του πλήθους και ένα σύμπαν φτιαγμένο από προτόνια ηλεκτρόνια νετρονια και ηλίθιους Πού παν οι κόσμοι όταν πεθαίνουν; ακόμα δε κατάλαβες; δεν έχει σημασία που πάνε δεν έχει σημασία αν πεθαίνουν τι σημασία έχει ο θανατός σου, ο θάνατος των άλλων τι αξία έχει η ηθική σου η καριέρα η οικογένεια ή η ζωή που επέλεξες? τα πάντα είναι ρευστά και τυχαία θες να έχεις το ύφος της σιγουριάς ε; όμως καμία βεβαιότητα δεν αξίζει όσο μια νύχτα με μια γυναίκα που γουστάρω καμία ιδεολογία δεν μεσυγκινεί όσο το ηλιοβασίλεμα και το χάραμα μαζί σου και αν μια μέρα πεθάνω τι; τώρα έχω τα χέρια της στα χέρια μου νιώθω τη καυτή άσφαλτο κάτω απ΄τα πόδια μου μυρίζω το αλάτι της θάλασσας ακούω τη βαβούρα της πόλης κανένας δεν έχει δικαίωμα να κλάψει για κανέναν κατάλαβες; πώς μπορείς να σαι τόσο ματαιόδοξος; δεν νιώθεις και συ την τρυφερη αδιαφορία του σύμπαντος; η ζωή ξεκινάει τώρα τι σημασία έχει η ηλικία ο χρόνος δεν υπάρχει τι είναι τα χρόνια; ταξίδια μόνο γύρω απότον ήλιο

Είμαι ηλίθιος το ξέρω είμαι η ίδια η ηλιθιότητα και αν έχασα τα πάντα συνεχίζω να τρέχω κι όταν τα ξαναχάσω θα τρέχω ποιό το πρόβλημα; είμαι ηλίθιος το ξέρω ναι τα ονειρά μου αναρωτιόμουνα που πήγανε; τα ονειρά μου ήταν μπροστά μου ένα βήμα και η δικιά μου ιστορία δε θα τελειώσει ποτέ είμαι ηλίθιος το ξέρω και; είμαι γυμνός μέσα στη καύλα έτοιμος νιώθω να τα βάλω με τα πάντα λες και ξέχασα πως είμαι οστά και σάρκα μονάχα είμαι ηλίθιος το ξέρω και έχω θέματα θα σε εμπιστευτώ μπορείς να με εκμεταλλευτείς κι όλο θα τρέχω προς κάτι αφηρημένο όσο εσείς θα γκρινιάζετε που στη ζωή δεν έρχονται όλα τέλεια είμαι ηλίθιος και νιώθω υπέροχα είμαι ηλίθιος το ξέρω και νιώθω υπέροχα πιστεύω στην αλληλεγγύη τα τραγούδια και τον έρωτα είμαι ηλίθιος και νιώθω υπέροχα πιστεύω στην αλληλεγγύη τα τραγούδια και τον έρωτα είμαι ηλίθιος το ξέρω και νιώθω υπέροχα