3πδ
Αναπτερώθηκε
το ηθικό μου είναι ακμαιότατο
έριξα τον πύργο της Βαβέλ βγαζόντας ένα τραπουλόχαρτο
προτείνω τον κόσμο σας να κάψω ή να πυρπόληθώ
παίρνω το Συνταγμά της χώρας το κάνω κωλόχαρτο στο τώρα
Θριπιντί και MaryShaw Πλάτωνας και Πανδώρα
φέρνω δώρα σα να είμαι Δαναός
χάνω το φως, Δαιμονάς τριπολικός
για συγκεντρώσου
το σάπισμα αρχίζει εντος σου
και καταλήγει με νεκρούς στην αλλη άκρη του κόσμου
τα κολαστήρια του πλανήτη βγάζουν σήμα καπνού
καθρέφτης της δημοκρατίας μιας ζωής εγκλεισμού
ο πανταχού παρών δυνάστης με πλοκάμια παντού
και ένα homunculus μιλά από μια μεριά του μυαλού
κι είμαι στη μέρα μου,σκότωσα τον μπάτσο που χα μέσα μου
υποθέτω πως τον έβαλαν γιατροί κατά τη γέννα μου
και έχω μια σφαίρα τελευταία,ωραία?
γι αυτό στο παίζω τρέλα
ισώς να ναι για σένα,ισως να ναι για μένα
εγώ δε πάω καλά ή δε πηγε καλά η μέρα
Αναρωτιέμαι

Stam

κοιτώ το σκότος και, πίσω με κοιτά νωχελικά παίρνω το όπλο και το φέρνω προς τον κρόταφο
το χαμηλώνω ,κα σκάω ένα μικρό χαμόγελό ακόμα μια μέρα ολοζωντανος
και σκάρτος
οπως και κάθε άνθρωπος,απαραδεκτός, ευαλωτος,φθαρτός
και κατά βάθος φιλικός εκτός και αν παίζει αλκοόλ
οπότε άστατος και άτσαλος δαμάζω το force
σε κάθε μόριο, είναι το εμποριό,οργάνων μουσικών σε επίπεδό εγχωριό,ευρωπαικό,παγκόσμιο
φυλάω λίπος υποδόριο ρουφάω λίγο υδροχλώριο και είμαι στο οριο να τα τινάξω πριν καν να φάω πρωινό
βάζω το μυαλό μου σε ένα μπολ και το κοιτώ.
το πετώ στο shaker σαν πιστός sedater
στην τελική μια καλή μέρα θα ναι αυτή
που δεν θα υπάρξει αναστολή και θα πνιγεί μέσα στο αίμα του καθέ τσοςμπα με άστακοστολή
στάζω στις σκέψεις μου χολή βάζω τις λέξεις σε φορμόλη ξεπουλιέμαι στη μονόπολη μέχρι το χρέος μου να με οδηγήσει φυλακή
κοιτώ το σκότος και πίσω με κοιτά...

3πδ
δεν είναι η ατμόσφαιρα που είναι βαριά
εμείς βαρύναμε,μα είναι ένα βάρος δίχως όγκο
μια δύναμη ελκτική που μας τραβά πιο κοντά
μια μαύρη τρύπα που ρουφά ολοκληρό μου τον κόσμο
και οι μέρες μου περνάνε δίχως λόγο....

MaryShaw

Τι να σου περιγράψω? να κλάψω ή να φωνάξω?
να σου μιλήσω δυνατά ή να σωπάσω?
είμαι στον άσσο,τίποτα δεν έχει αλλάξει απ'τα παλιά
απλά τα ρούχα μου ειν φθαρμένα τα μάτια μου πιο θολά
κοίτα
δεν το προσέχει κανείς,και δεν φαίνεται καθόλου,το ξέρω
δεν το αφήνω να με πάρει άπο κάτω όταν υποφέρω πια
τα καταφέρνω με τα χρόνια γελάω όλο και πιο συχνά
μα ο θυμός και η οργή δε καταπνίγονται,να!
κοίτα το τέρας να με σχίζει στα δύο και να γελά δυνατά
καθώς η σάρκα μου πέφτει στο πάτωμα σαν κυταρρα νεκρά
το φως με τυφλώνει μες το σαλόνι,ακόμη
και το ταβάνι κατεβαίνει συνέχεια απειλητικά με καρφώνει
τριγύρω σκόνη,εγώ της ξέφυγα μα αυτή συνεχίζει σκοτώνει
το σύστημα με σκλαβώνει μα μαι το λάθος γρανάζι που όλη την ώρα στραβώνει

προκύπτει πρόβλημα προβλέπω το τέλος ζυγώνει


Κάποιος Λείπει

στην πιο απόμερη,απομονωμένη άκρη του κόσμου
στεκομαί μπροστά στο χείλος του γκρεμού μακριά απο όλους
μου πανέ πως θα μου ανήκει άμα πέσω
με ξεγέλασαν έπεσα και τωρά ειμάι δικός τους
μα οσό κατρακυλάω,το κεφάλι μου χτυπάω,σε μεθύσια και εμονές σα να χα αμνησία ξεχνάω
και αφού οι γιατροί θέλουνε γκαφς δεν έχω για να πάω
λίγη ντοπαμίνη και κείνη πλέον οι λόγοι που γαμάω
μη πας πίσω το track,όντως είπα αυτό που άκουσες
σκάμε back2back με Μούρο Μαίρη Σταμ και άφρισες
μπλα-μπλα-μπλα
εδω δε ξέρω τι να γράψω μα
βγαινεί κομπλέ στο flow και έτσι ο Μούρος το κρατά

εχώ το μίσος δεξιά στο στηθός κι ίσως
στο μυαλό μου την ιδέα ότι δεν είμαι πλέον ίσιος
εχώ το μίσος δεξιά στο στηθός κι ίσως
αυτό να ναι που βαραίνει το συγγράφικό μου ύφος


3πδ
δεν είναι η ατμόσφαιρα που είναι βαριά
εμείς βαρύναμε,μα είναι ένα βάρος δίχως όγκο
μια δύναμη ελκτική που μας τραβά πιο κοντά
μια μαύρη τρύπα που ρουφά ολοκληρό μου τον κόσμο
και οι μέρες μου περνάνε δίχως λόγο....