Κυοφορώ την Αρρώστια
κι όσο μεγαλώνει μου πιέζει τα εντόσθια
παίζει με τις σκέψεις μου όταν κυκλοφορώ
πειράζει τις συνάψεις στο μετωπιαίο λοβό

είμαστε τρεις και περιμένουμε τον τέταρτο
''ψήνεσαι?'' μου λεν κι ''αν ναι, πόσο τις εκατό?''
είπα ένα ναι μα ήταν ψεύτικο
ξενέρωσα μετά από κάνα τέταρτο

έκαστος στο είδος του και αυτός θα βγάλει κέρατο
μου το πε το ανθρωπάκι που χω πίσω από το μέτωπο
ο τρόπος που τα βλέπω είναι χακάρισμένος κώδικας
καλύτερο από διαταραχή προσωπικότητας
με χασε ο δόκτωρας

μες τη μάζα νιώθω μόνος,οι εμμονές μου και γω
νιώθω αόρατος,σα να μουν MuDu στο νερό
νιώθω ένοχος,σα να έχω κάνει κακό
το κρατώ μέσα μου,κι έτσι κάποια στιγμή θα εκραγώ
θα γίνω αστρόσκονη,θα με ρουφήξει ο ουρανός

το ρουθούνι του θεού σου θα ματώσει απ'αυτό
θα σε ρωτήσει ''πού το βρήκες πάλι αυτό το σκατό?''
σέρνονται ψίθυροι στους τοίχους και ένα γέλιο πνιχτό
να τρεμοπαίζει.σα φως από σπασμένο φανό

δεν ήμουν έτσι από πάντα φταίει η σιωπή μωρό μου
όταν κοιμούνται τα παιδιά όπως και όταν τα σκοτώνουν

ξερνάω μαύρο το περνάω για μελάνι και σου γράφω
το κρατάω μες το στόμα μου για να χω για μετά
ή απλά έχω παραισθήσεις σου γράφω με ξερατά?
η αλήθεια πονά

Κυοφορώ την Αρρώστια
κι όσο μεγαλώνει μου πιέζει τα εντόσθια
παίζει με τις σκέψεις μου όταν κυκλοφορώ
πειράζει τις συνάψεις στο μετωπιαίο λοβό

μου λέει
αν δε φοβόσουν τις συνέπειες για πες τι θα μου έκανες?
της λεω
θα σου βγαζα τα μάτια και μετά τα δικά μου
θα φόραγα τα μάτια σου στα μάτια μου καρδιά μου
και θα βλεπα τον κόσμο όπως τον βλέπεις εσύ
θα είχε χρώματα απ'αυτά που μου χουν λείψει πολύ
μα σ'αγαπώ τόσο πολύ
που δε παίζει να σου δώσω τα δικά μου και θα σ'άφηνα τυφλή

θα έπαιρνα το χέρι σου,ή μάλλον τα δυό χέρια σου.
θα άγγιζα τον κόσμο,εγώ μετά στη θέση σου
θα έπαιρνα τα πόδια σου να πέρπατώ στον κόσμο σου
θα έπαιρνα τη γλώσσα σου να μου λέω τα λόγια σου

κι αυτό απ'αγάπη άπειρη,νομίζω πως θα σ'άφηνα ανάπηρη

ό,τι άγαπώ το σφίγγω,το πνίγω στην εμμονή,
δε ξέρω καν αν σ'αγαπώ ή αν θελώ να είμαι εσύ
απλά φοβάμαι σαν παιδι,απλά φοβάμαι τη σιωπή

δεν ήμουν έτσι από πάντα φταίει η σιωπή μωρό μου
όταν κοιμούνται τα παιδιά όπως και όταν τα σκοτώνουν

Κυοφορώ την Αρρώστια
κι όσο μεγαλώνει μου πιέζει τα εντόσθια
παίζει με τις σκέψεις μου όταν κυκλοφορώ
πειράζει τις συνάψεις στο μετωπιαίο λοβό