θυμάμαι ήσουν έτσι από παιδί
σε μία σπίθαμή της γης να προσπαθείς
σπίθα να βρεις για να καεις
ο πιο χαρούμενος προάγγελος αυτοκαταστροφης

τοπόθετώ τον όλεθρο στις λέξεις σαν υπόθετο υποθέτω πως το θέτω με τρόπο
κατανόητό
απ'το άλφα κυκλωμένο ως το άλφα το
στερήτικό
σύνδρομο που στο δρόμο μου φέρνει κάποιο κωλάδικό
φωτιά στο άδικο κι όμως με άδικώ στο τέλος το
νόημα είναι ο κύκλος που με εγκλώβισε στο κέντρο
έχω
στο να χέρι τεντωμένο ένα σύρμα απτο λαιμό μου τυλιγμένο να κοιτά προς τα επάνω να θέλω να κρεμαστώ απ'τον ουρανό και να μη φτάνω
και θυμάμαι πως αυτό ήταν εξαρχής το πρόβλημά μου δε μου φτάνω

όσα ζήσαμε,στο ζύγι
άμα βάλω νιώθω το σύμπαν με ρίχνει
σκοτοδινη
μου τη δίνει
μπουσουλάω μες τη πόλη ψάχνοντάς
σεροτονίνη
ένα φίλο,μία φίλη,ένα feeling
ή το ένα δαχτυλίδι
να γίνω αόρατος να μη με δεις σκουπίδι

από μικρό παιδί τον ήλιο ήθελα να αγγίξω
μα όσες βόλτες κάνω γύρω του τον τρόπο
δε βρίσκω
μου πες ότι θα με κάψει και να μην το
προσπαθήσω
άσε τον τρελό στη τρέλα του σου πα
μη σου γαμήσω

ολα μαζί κάπως το χάωσα,σου λέω το
νόημα είναι ο κύκλος που με εγκλώβισε στο κεντρο
έχω
στο να χέρι τεντωμένο ένα σύρμα απτο λαιμό μου τυλιγμένο να κοιτά προς τα επάνω να θέλω να κρεμαστώ απ'τον ουρανό και να μη φτάνω
και θυμάμαι πως αυτό ήταν εξαρχής το πρόβλημά μου δε μου φτάνω

θυμάμαι ήσουν έτσι από παιδί

με τα ίδια τα χεράκια μου έβγαλα τα ματάκια μου
κι ας ήθελα να δω το τι θα γίνει μετά
όλοι εμείς
ημίτρελοί ημιθανείς οι μη αρτίμελείς
σκιές μίας διάφανης ζωής
και μεις τωρα διάφανοι
σχεδόν αόρατοι
και σύ?

σε μία σπίθαμή της γης να προσπαθείς
σπίθα να βρεις για να καεις

μα έφυγες τόσο νωρίς που τώρα λείπεις
και όσο μου λείπεις τα θυμάμαι ξανά
ήμουν παιδί και ήτνα απόγευμα
πετούσαμε στα σύννεφα
ρωτούσα
''Ποιά βαρύτητα''
ενώ έκρινα τον κόσμο από δύο μάτια σίγουρα
μα η βαρύτητα των λόγων μου με έριξε στο έδαφος
ποιός Ίκαρος ποιός Δαίδαλος
δε με καψε ο ήλιος μα κατέληξα καμμένος είναι βέβαιο

θυμάμαι ήσουν έτσι από παιδί

αν πήγαινα το χρόνο πίσω να σε βρω να σου μιλήσω? αν θα μ'άκουγες αναρωτιέμαι
Μπα...
θυμάμαι ήσουν έτσι από παιδί
πώς να σου πω πως όλα πήγανε στραβά?
και θα λεγα να σαι καλά εκεί που είσαι 'αμα πίστευα
μα η πίστη δεν είναι όπιο για μας
μα πολυτέλεια
ήταν όλα για το τώρα και οι συνέπειες στι ύστερα
τάσεις αυτοκατάστροφής ή παιδική
αφέλεια?
τα πάντα λέγαμε ανήκουνε
στους ονειροπόλους
μα συ λείπειςκαι γω κώλος
απτα ξύδια να νομίζω πως σε είδα
Να! νομίζω πως σε είδα
γύρω μου μόνο κυνικοί και βολεψάκηδες και γω μία απτα ίδια
μα από μέσα νιώθω ίδιος
ο χρόνος δεν υπάρχει ή ο χρόνος είναι κύκλος?
γύρω γύρω από τον ήλιο γύρω γύρω

θυμάμαι ήσουν έτσι από παιδί
σε μία σπίθαμή της γης να προσπαθείς
σπίθα να βρεις για να καεις
ο πιο χαρούμενος προάγγελος αυτοκαταστροφης

'Αν ο χρόνος δεν υπάρχει τότε πώς υπάρχεο θάνατος?
Άν ο χρόνος δεν είναι γραμμικός ίσως όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα σε μια αιώνια στιγμή
Άν τα χρόνια είναι ταξίδια γύρω από τον ήλιο τότε οι ζωές μας είναι μια σειρά από ομόκεντρους κύκλους
για αυτό δεν εφάπτονται
'οταν θέλουμε να επικοινωνήσουμε
σπάμε τους κύκλους και ανοίγουμε δρόμους προς το κέντρο
Έτσι δημιουργούμε το Λαβύρινθο