Παιδί των άστρων πέφτω απ΄τον ουρανό
με καταπίνει η γκρίζα δίνη και με φτύνει μισό
λεπτό αργότερα τυφλώθηκα και ψάχνω το φως μου
σε όλες τις Μητροπόλεις του κόσμου
δεν μπορείς να χαθείς άμα δε ξέρεις που πας
ούτε να μη το βρεις άμα δε ξες τι ζητάς
χωρίς ελπίδα και μέλλον χωρίς πατρίδα και θέλω
ταξιδεύω
σε τίποτα δε πιστεύω


Είμαι τα πάντα και είμαι το τίποτα
είμαι ο θάνατος εν ζωη
είμαι
υπάρχω σα να μουν αντίφαση
αντίνομία και επίθεση
απόφαση πόλεμος και ώθηση
είμαι απάντηση μου και ερώτηση
πίστη που αρνείται θεούς και βράχους
σηκώνει
ένας Σίσυφος ήσυχος μέχρι να βγάλει
περίστροφο το
σπίτι στοιχειώνει
δεν είμαστε μόνοι
οι παίδικοί μου φόβοι κοιμούνται σαλόνι τουλάχιστον έχω επισκέψεις ακόμη
δεν είναι όλοι
οι κυνικοί
απογοητευμένοι ρομαντικοί
κάποιοι απλώς γεννηθήκανε
κωλόπαιδα
και έχω ζήσει,
πιο πολλά από οσα θυμάμαι να χω ζήσει
και θυμάμαι
πιο πολλά από όσα έχω ζήσει
σ΄αναμνήσεις
ταξιδεύω σε σύμπαν αδέσποτο και άγονο ξένος σε απέραντη έρημο και έχω τη πίστη πως κάποτε όποτε
φορτίο γελώντας θα αφήσω στους πρόποδες
θα μαι
η σφαίρα
η θαλάμη
το γκάνι
το χέρι
ο κρότος
το σώμα που πεφτει
θα το χω επιλέξει έτσι;
όταν επιχειρούμε να
χωρέσουμε την εμπειρία μας σε λέξεις
κάτι χάνεται πάντα έτσι;
κάτι από την ολότητα που μόνο εσύ τη βίωσες
κάτι απ΄την αμεσότητα χάθηκε και στο γείωσε
πώς να σου γράψω απόψε για όσα θέλω να σου μιλήσω;
πολύ υγιής για να το πιάσεις
και γω τρελός να στο εξηγήσω
άφησα πίσω το μέλλον τα θέλω όνειρα πρόσωπα και όσα μαθαίνω tabula rasa,παιδί
ταξιδεύω
σε τίποτα πια δε πιστεύω

Παιδί των άστρων πέφτω απ΄τον ουρανό
με καταπίνει η γκρίζα δίνη και με φτύνει μισό
λεπτό αργότερα τυφλώθηκα και ψάχνω το φως μου
σε όλες τις Μητροπόλεις του κόσμου
δεν μπορείς να χαθείς άμα δε ξέρεις που πας
ούτε να μη το βρεις άμα δε ξες τι ζητάς
χωρίς ελπίδα και μέλλον χωρίς πατρίδα και θέλω
ταξιδεύω
σε τίποτα δε πιστεύω

Παιδιά των άστρων,
γέννημα από ιδέες κι από πόλεμο
οι σπόροι της εξέλιξης πέσαν σε μια χερσόνησο
κουβαλώντας μια πικρία στο χαμόγελο
κληρονομώντας μια ανάμνηση θολή απ'τη Μακρόνησο

Γυρεύω αυτό που κείτεται ... πιο κάτω από το λόγο μας εκεί,
στην αλληλεπικάλυψη των κόσμων μας
Αυτό που βρίσκεται εκεί που δεν βολεύομαι
ένα μέρος να κυρήττεται το τέλος των πιστεύω μου
Να βρώ ένα βράδυ να ναι λόγος για να φύγω πρωί
να γράψω στίχο που δεν ξέρω ότι έχω ήδη σκεφτεί
είμαστε κόσμοι συνεχώς μεταβαλλόμενοι, αν μείνεις
θα είσαι ένα ταξίδι που τα ξύνει
Δεν έχει τέλος το ταξίδι,
εκεί όπου θα φτάσεις είναι ο δρόμος που θα φύγεις, μα εσύ... επιρρεπής στο αδιέξοδο...
είσαι ο αφέντης του κενού σου κι είναι υπέροχο ,(το ξέρω)
παρέχει μια σκάλα που οδηγά στον εαυτό σου
μαζί σου ένα μικρό μαύρο σκυλί που δε θυμόσουν
ανεβαίνεις μα βυθίζεσαι , η σκάλα παίρνει ύψος
και τυφλό στα σκαλοπάτια σε οδηγάει ο μαύρος σκύλοςς.... (Φύγε!)
Το σύμπαν θέλει ονειροπόλους θα πεί...
πήραμε σβάρνα όλους τους δρόμους
Ταξιδιώτες, μόνες και μαζί εντός του πλήθους
όχι αθάνατοι,Άπειροι ,πιθανότητες ονείρου!

Εδώ παίζεται η ζωή μας , δε χωράει σ'ένα πρόγραμμα.
εδώ παίζει η ζωή όπως την ξέρεις να ναι πρόγραμμα ,
και οι προγραμματιστές μεθυσμένοι τα Σαββατόβραδα
Με βάζουνε να δω τι πάιζει στο Κινηματόραμα
(Χ2)

Παιδί των άστρων πέφτω απ΄τον ουρανό
με καταπίνει η γκρίζα δίνη και με φτύνει μισό
λεπτό αργότερα τυφλώθηκα και ψάχνω το φως μου
σε όλες τις Μητροπόλεις του κόσμου
δεν μπορείς να χαθείς άμα δε ξέρεις που πας
ούτε να μη το βρεις άμα δε ξες τι ζητάς
χωρίς ελπίδα και μέλλον χωρίς πατρίδα και θέλω
ταξιδεύω
σε τίποτα δε πιστεύω (Χ2)